Pies moim życiem

Okres buntu – wychowanie szczenięcia

Większość psów wchodzi w okres dojrzewania pomiędzy 4-8 miesiącem życia.

Duże zmiany hormonalne zachodzące w tym czasie zarówno w organizmie samic, jak i samców, związane z nabywaniem dojrzałości płciowej, znajdują swoje odzwierciedlenie w ich zachowaniu. Niektóre rasy psów lub konkretne osobniki przechodzą okres dojrzewania bardzo burzliwie, u innych przebiega on spokojniej.

Czego można spodziewać się po dojrzewającym szczenięciu?

• Nieposłuszeństwo, skłonność do ucieczek. Młode szczenię zazwyczaj nie odstępuje nas na krok. Jest mocno skoncentrowane na człowieku. Szybko uczy się nowych komend i chętnie je wykonuje. Oczywiście, inaczej szczenię będzie zachowywało się, gdy w pobliżu jesteśmy tylko my, a inaczej, gdy w jego otoczeniu pojawią się inne zwierzęta. Zazwyczaj ich towarzystwo będzie dla młodego psa bardziej interesujące od naszego. Po wejściu w okres dojrzewania sytuacja może skomplikować się jeszcze bardziej. Szczenię może nie reagować na polecenia, które doskonale zna, bo nauczyło się ich wcześniej. Zamiast wracać jak dotąd na zawołanie, oddala się w przeciwną stronę. Wydaje się nie rozumieć komend, które do tej pory bezbłędnie zdążyło już opanować. Jest to zupełnie naturalny objaw, który absolutnie nie wynika ze złej woli zwierzęcia. Dorastające szczenię jest pewniejsze siebie, odczuwa potrzebę większej niezależności, eksploracji otoczenia, testowania granic tego, co dozwolone i zakazane. Ma też spory problem z dłuższym koncentrowaniem się na jednej czynności.

• Większa lękliwość. Szalejąca w organizmie psa burza hormonów bywa przyczyną pewnych nieadekwatnych lub niezrozumiałych zachowań zwierzęcia. Przedmioty, sytuacje czy zjawiska, z którymi zdążyło się już oswoić i uznać za całkowicie zwyczajne, mogą nagle wzbudzić jego niepokój, lęk, a nawet agresję.

• Nadpobudliwość. Skłonność do niszczenia przedmiotów. Dorastające psy są pełne energii. W początkach tej fazy rozwoju następuje też wymiana zębów, co wiąże się ze wzmożoną potrzebą gryzienia i żucia. Jeśli opiekun nie zapewni psu odpowiedniej ilości zajęć, zwierzę prawdopodobnie będzie chciało spożytkować nadmiar energii w inny sposób, np. obgryzając meble w mieszkaniu czy uciekając podczas spacerów. W tym miejscu warto podkreślić, że jego właściciel przynajmniej w części jest w stanie temu zapobiec. Psu, który wymienia zęby można kupić „przysmaki” do obgryzania. Nadmiar energii również można spożytkować na spacerach poprzez wspólne bieganie, zabawę w chowanego, naukę przeskakiwania przez przeszkody.

Wychowanie szczenięcia, czyli jak postępować z psim nastolatkiem?

• Codzienna nauka i wychowanie. Dorastającemu szczenięciu zdarza się zapomnieć o zasadach dobrego wychowania obowiązujących w domu i poza nim. Spokój i konsekwencja w egzekwowaniu raz ustalonych reguł utwierdzi go w przekonaniu, że posłuszeństwo przynosi mu więcej korzyści niż niewłaściwe zachowanie. Ryzyko ucieczek można zmniejszyć, spacerując w nieznanym dla psa terenie, gdzie czuje się mniej pewnie i nie oddala się tak chętnie od swojego opiekuna. Ćwiczenia z przywołania są w takim otoczeniu o wiele skuteczniejsze. Musimy być też gotowi na cofnięcie się o kilka kroków wstecz w nauce pozostałych komend. Nie stawiajmy poprzeczki zbyt wysoko. Nawet najlepszy absolwent psiego przedszkola może potrzebować gruntownej powtórki materiału. Sesje szkoleniowe powinny być krótkie i bardzo atrakcyjne, wachlarz nagród jak najbardziej urozmaicony, a prawdopodobieństwo ich zdobycia jak najwyższe. Warto zapisać się na zajęcia dla starszych szczeniąt w szkole dla psów. Nadzór doświadczonego instruktora i towarzystwo innych psów w podobnym wieku to niezastąpiona pomoc w pracy z dorastającym szczenięciem.

• Systematyczna socjalizacja. Dorastający pies powinien mieć w dalszym ciągu możliwość nabywania wielu nowych doświadczeń, należy jednak zwrócić szczególną uwagę, by każde z nich wiązało się z czymś przyjemnym. Nie wolno zmuszać psa do kontaktu z bodźcami powodującymi jego nieufność lub lęk. Warto przyjrzeć się mowie ciała zwierzęcia. Odwracanie wzroku, oblizywanie pyska, intensywne ziajanie, ziewanie, podkulanie ogona, obnażanie zębów czy warczenie mogą świadczyć o odczuwanym przez psa stresie i chęci uniknięcia konfrontacji z daną osobą, innym czworonogiem czy określoną sytuacją. Karanie, pocieszanie i wszelkie próby ośmielenia psa mogą odnieść odwrotny od zamierzonego efekt, skutkując utrwaleniem niepożądanych zachowań, natomiast spokój i ignorowanie takich reakcji pokazują psu, że nie ma się czym stresować.

• Zaspokojenie instynktów. Aktywność fizyczna. Jak wspomniano wyżej, gryzienie jest naturalną potrzebą szczeniąt przed ukończeniem pierwszego roku życia. Aby przekierować ją na właściwe tory i uchronić przed zniszczeniem własne buty, meble czy ubrania, musimy zapewnić psu stały dostęp do odpowiednich dla niego gryzaków, na przykład dużej kości cielęcej czy gryzaków z suszonej skóry. Dorastające szczenię potrzebuje też dużo ruchu i zabawy. Wysiłek nie powinien być jednak zbyt forsowny ze względu na wrażliwość wciąż rozwijającego się układu kostno-stawowego.