Żywienie szczeniaka owczarka niemieckiego

Decydując się na posiadanie psa rasy Owczarek niemiecki w swym mieszkaniu i przyjęcie młodego szczeniaka pod swój dach w celu wychowania go na wspaniałego czworonoga, przyjmujemy na siebie także obowiązek dostarczenia odpowiedniego rodzaju pokarmu.

Dobrym rozwiązaniem może okazać się pełnowartościowa sucha karma dla młodych szczeniaków. Właściwy stan zdrowia naszego psa w całym okresie jego rozwoju i dorastania bierze nierzadko początek od rodzaju i zawartości pierwszych podawanych mu przez nas pokarmów. Niewłaściwe czy też nieumiejętne zadbanie o podawany pokarm z naszej strony może wiązać się z wieloma mało przyjemnymi konsekwencjami uwidocznionymi w późniejszym okresie czasu.

sucha karma ROYAL CANIN dla szczeniaków owczarka niemieckiego

Aby temu zapobiec warto w trakcie odbierania szczeniaka Owczarka niemieckiego z rąk hodowcy zasięgnąć nieco więcej dokładniejszych informacji w temacie, czym i jak często był karmiony nasz maluch. Pozwoli to nam na dobranie właściwego składu pokarmu przynajmniej w pierwszych dniach jego pobytu w nowym miejscu. Bazując na pokarmie przypominającym jego poprzednie karmienie mamy możliwość uniknięcia różnorakich mało przyjemnych zaburzeń pokarmowych naszego szczeniaka.

Stając się opiekunem młodego Owczarka nikemieckiego pamiętajmy, że jest jedną z dużych odmian psa i tak jak w przypadku wielu innych dużych ras tak i w tym, zalecane jest karmienie 4 razy w ciągu doby psa, który nie przekroczył jeszcze 3-4 miesięcy życia. Szczeniaka, który ukończył ten wiek możemy karmić już tylko 3 razy dziennie, natomiast młodego owczarka niemieckiego, u którego został przekroczony wiek jednego roku, karmić będziemy już tylko dwa razy dziennie. Należy przy tym pamiętać, że niezwykle ważne jest, aby nasz pies otrzymywał pokarm w sposób regularny i w porcjach możliwych do zjedzenia. W przypadku pozostawienia pokarmu przez psa, należy go usunąć, pozwoli to zapobiec tzw. „rozkapryszeniu” naszego czworonoga i przyzwyczajeniu go do regularnego spożywania pokarmu.

Eukanuba Adult German Shepherd

Po zjedzonym posiłku od jednej do dwu godzin szczeniak powinien móc swobodnie wypoczywać. Podawany szczeniakowi pokarm nie powinien mieć temperatury niższej od pokojowej, może być natomiast nieco cieplejszy. Nie przeszkadzajmy szczeniakowi w trakcie jedzenia, jest to tylko i wyłącznie jego czas. Jeśli mamy zamiar karmić psa resztkami ze stołu pamiętajmy żeby nie podawać szczeniakowi nazbyt słonych i mocno przyprawionych potraw.

Postarajmy się zadbać o to żeby nasz młody Owczarek niemiecki miał zawsze świeżą wodę.

Żywienie Berneńskiego psa pasterskiego :-)

Żywienie Berneńskiego psa pasterskiego odgrywa bez wątpienia jedną z ważniejszych ról w ogólnym procesie rozwojowym osobników wywodzących się spośród tej rasy. Popularny Berneński pies pasterski jest psem dość pokaźnych rozmiarów gdzie średnia wagi dosyć częstoprzekraczać będzie 50kg.

Zależnie od wieku psa stosować będziemy inną częstotliwość karmienia naszego czworonoga i tak w przypadku:

1. młodego osobnika liczącego sobie wiek do ok. 3 miesiąca życia, karmę będziemy podawać 4 razy dziennie.
2. W przypadku berneńczyka, który ukończył 3 miesiące a nie skończył jeszcze pół roku życia karmę podajemy 3 razy dziennie.
3. Osobnikom, które ukończyły półroczny okres rozwoju karmę podajemy dwa razy dziennie.

Tego rodzaju cykl karmienia psa związany jest z jego wielkością (58-70cm.) i podatnością na możliwość wystąpienia dolegliwości związanych ze skrętem żołądka. Szczególnie istotne znaczenie w przypadku tej rasy ma początkowy okres rozwoju młodego szczeniaka. Dostarczając mu odpowiednio zbilansowanej karmy mamy bezpośredni wpływ na jego prawidłowy rozwój. Ważne jest także zapewnienie psu, co najmniej dwu godzinnej przerwy po każdym posiłku.

Chcąc zostać właścicielem psa Berneński pies pasterski powinniśmy się nastawić na nieco znaczniejsze wydatki, nie jest to bowiem odmiana psa która zadowoli się podanymi odpadkami ze stołu swego opiekuna. Co więcej tego rodzaju żywienie jest wielce niewskazane w przypadku tej rasy. W przygotowywanym dla siebie pokarmie człowiek używa wielu przypraw niekoniecznie smakujących psu a nawet czasami mało korzystnie wpływających na jego organizm. Doskonałym wyjściem z tej sytuacji będzie zastosowanie suchej karmy, odpowiednio wzbogacanej dodatkiem witaminowo-mineralnym. Nie należy jednak zbyt mocno przyzwyczajać psa tylko i wyłącznie do tego rodzaju pokarmu. Wskazane jest zmienianie suchej karmy na karmę wilgotną. Można ją także naprzemiennie mieszać z mięsem gotowanym lub surowym.

Korzystnym rozwiązaniem może okazać się przygotowanie pokarmu przez nas samych. Taki pokarm powinien zawierać kaszę lub ryż, w których to będą znajdowały się warzywa. Dobrze by było, aby ilość racji żywnościowej i dodatki witamin zawarte w karmie przez nas przygotowanej uzgodnione były z lekarzem weterynarii.

Należy pamiętać także, że wielce niewskazane jest podawanie psu słodyczy. Zbyt nadmierne spożywanie ich w jakiejkolwiek postaci może doprowadzić do problemów z trawieniem pokarmu jak też podrażnień skórnych w postaci egzemy. Chcąc uszczęśliwić naszego pupila prawdziwym rarytasem, jakim są kości w jego oczach, pamiętajmy o zachowaniu umiaru w ich podawaniu naszemu psu. Nazbyt duża ilość kości może być przyczyną zaburzeń żołądkowych pod postacią wzdęć i zaparć.

Pamiętajmy, że najlepszą oceną podawanej naszemu czworonogowi karmy będzie jego pusta po karmieniu miska.

                  Żywienie Yorka

Powszechnie uznaje się, że psy rasy Yorkshire teriery są o wiele bardziej wybredne aniżeli przedstawiciele innych ras.

Jest w tym dużo prawdy Yorkshire terriery wymagają, bowiem określonej diety i źle reagują na niektóre pokarmy i grupy pokarmowe.

Yorki, podobnie jak wszystkie inne czworonogi, mają duże zapotrzebowanie na mięso. Właściciele mogą podawać im różne rodzaje mięsa, jednakże dieta winna być oparta przede wszystkim na cielęcinie i jagnięcinie. Mięso drobiowe jest mniej wskazane, gdyż może zawierać pojedyncze chrząstki i ostre kości. Psy mogą spożywać również filetowane ryby. Dobrym źródłem białka są także żółte sery, gotowane jajka. Psy uwielbiają utarty parmezan, dlatego wielu właścicieli dodaje płatki do gotowanych potraw. Czworonogi są bardzo wyczulone na przyjemne zapachy, które znacznie pobudzają ich apetyt.

Posiłki przyrządzane dla Yorka powinny być drobno posiekane, bądź zmiksowane. Dzięki temu pies nie będzie mógł wybierać co lepszych kąsków i pozostawiać mniej smakowitych kawałków. Mięso jest również głównym źródłem tłuszczu, który nie tylko dostarcza energii, ale także warunkuje prawidłowy rozwój czworonoga. Dieta zbyt obfita w tłuszcze może być dla psa bardzo szkodliwa, a nawet śmiertelna. Jeżeli zauważmy, że pies cierpi na częste biegunki, bądź kał przybiera bardzo ciemną barwę, musimy ograniczyć podawanie psu tłustych mięs.

Yorkshire terriery nie powinny być karmione podrobami zwierzęcymi, gdyż są trudno przyswajalne i zawierają metale oraz inne, ciężkie związki chemiczne. Ich wartość odżywcza również jest nikła, toteż mogą stanowić jedynie urozmaicenie jadłospisu w żadnym wypadku nie należy wprowadzać ich do regularnej diety.

Kolejnym, niezwykle istotnym składnikiem diety Yorka są węglowodany. Najlepszymi źródłami węglowodanów są:ryż, makaron i kasza. Ważne, aby dieta psa nie obfitowała w zbyt duże ilości węglowodanów szczególnie makaronu, który może być trudno przyswajalny. Kasze, ryże i makarony powinny być ponadto dobrze rozdrobnione i wymieszane z mięsem.

Oprócz podstawowych składników odżywczych należy podawać zwierzęciu witaminy i składniki mineralne. Największe ilości witamin znajdują się rzecz jasna w warzywach i owocach. Jeśli pies niechętnie spożywa gotowane warzywa, warto podawać mu suplementy diety i preparaty wysokowitaminowe, które możemy zakupić we wszystkich sklepach zoologicznych. Yorki chętnie jedzą utartą marchewkę, pietruszkę, seler i jabłko, które stanowią doskonały dodatek do mięsa. Marchewka może być podawana również w postaci surowej zachowuje wtedy wszystkie, najważniejsze właściwości i poprawia trawienie zwierzęcia.

Jednym z najprostszych dań, które z pewnością spełni oczekiwania naszego Yorka, jest kurczak z ryżem. Pierś z kurczaka, ryż lub kasza oraz gotowane warzywa są niezwykle cennym źródłem białka i węglowodanów. Podobnie zresztą jak mięso wołowe, które powinno być podawane jedynie w formie gotowanej. Cielęcina dostarcza do organizmu zwierzęcia potrzebne tłuszcze i białko. Dla osób, które nie mogą pozwolić sobie na dogadzanie zwierzęciu, można polecić serca z warzywami, które są stosunkowo tanie i łatwe do przyrządzenia. Jeżeli nie mamy czasu na samodzielne przyrządzenie posiłków dla zwierzęcia, możemy uzbroić się w produkty gotowe. Wielu hodowców twierdzi, że karma puszkowana jest o wiele zdrowsza i lepiej wyważona, aniżeli domowe posiłki. W sklepach zoologicznych dostaniemy specjalną karmy sygnowane nazwą rasy Yorkshire terrier. Zawierają ona odpowiednie ilości składników odżywczych i realizuje zapotrzebowanie zwierzęcia na produkty witaminowe, białka, tłuszcze, węglowodany, skrobię i błonnik. 

Szczenięta Yorka są niezwykle absorbujące i pochłaniają cały wolny czas właścicieli. Karmienie winno odbywać się nawet do sześciu razy dziennie, zaś dieta musi być urozmaicona o wszystkie możliwe składniki odżywcze. Dorosłe psy powinny otrzymywać pożywienie w ściśle określonych porach dniach. Yorkshire terriery wymagają karmienia dwa razy dziennie pokarm powinien być dostarczany w umiarkowanej ilości, gdyż w innym wypadku może dojść do przekarmienia zwierzęcia. Yorkshire są niezwykle łakomą rasą, toteż szybko przybierają na wadze i cierpią z powodu nadwagi. Obok miski z pożywieniem psy winny mieć miskę z czystą, przegotowaną wodą.

Właściciele czworonogów powinni zachować w pamięci listę produktów, których kategorycznie nie należy podawać zwierzęciu.

Jednym z nich jest czekolada i wszelkiego rodzaju słodkości. Psy mogą nabawić się po niej poważnych problemów żołądkowych w najgorszych przypadkach do skrętów kiszek. Jeżeli zwierzę przepada za słodkościami i nie może sobie wyobrazić życia bez nich, nie musimy doszczętnie pozbawiać go tej przyjemności. W sklepach z artykułami zwierzęcymi dostaniemy specjalnie preparowane białe i mleczne czekolady, które zachowują swój smak, a jednocześnie są niegroźne dla naszego zwierzęcia.

Kolejnym produktem spożywczym, który nie powinien gościć w diecie Yorka jest mleko. Mleko fermentuje w jelitach, co skutkuje pojawianiem się biegunek i może prowadzić do zwolnienia pracy jelit. Zabójcze w skutkach może okazać się podawanie zwierzęciu kości drobiowych. Ostre zakończenia kostek mogą spowodować nawet przebicie jelit.

Wielu właścicieli podaje swoim pupilom resztki ze stołu, które nierzadko mogą im zaszkodzić. Mowa przede wszystkim o potrawach mocno doprawionych oraz zawierających środki konserwujące.

Podawanie surowego mięsa również nie jest wskazane. Psy mogą zarazić się wirusami, które odpowiadają za pojawienie się wścieklizny rzekomej.

Żywienie owczarka niemieckiego 

długowłosego

Czy to nam się podoba czy też nie, każdyOwczarek niemiecki długowłosy jest stworzeniem mięsożernym i tego rodzaju jedzenie po prostu musi jeść, żeby być zdrowym. Wynika to ze specyfiki jego gatunku, oczywiście poza określonymi ilościami mięsa w skład jego karmy wchodzi wiele innego rodzaju substancji pokarmowych. Ilość podawanego pokarmu powinna być odpowiednio dobrana do potrzeb każdego psa i w miarę jak najdokładniej odpowiadać zapotrzebowaniu energetycznemu.

Warto też pamiętać, że dorosłego Owczarka niemieckiego karmimy, co najwyżej dwa razy dziennie.

Ilość podawanego pokarmu powinna mieścić się w niedużych, łatwo przyswajalnych porcjach.

Należy przy tym pamiętać żeby nie forsować owczarka niemieckiego długowłosego nazbyt aktywnym ruchem po zjedzonym posiłku.

Podawany pokarm może występować w postaci

• karmy suchej,
• mokrej jak i
• przygotowanej przez nas samych,

najważniejsze, aby zawierał on wszystkie niezbędne elementy przyczyniające się do utrzymania właściwego stanu zdrowia naszego czworonoga.

Żywienie owczarka niemieckiego długowłosego 

W skład podawanego pokarmu powinny zatem wchodzić:

• Białka. Zapewniają dostarczenie niezbędnych aminokwasów tak nieodzownych w prawidłowej pracy mięśni i układu odpornościowego. Występują w mięsie, które może być podawane psu w postaci surowej lub gotowanej. Najbardziej wskazane jest mięso wołowe, w umiarkowanej ilości może być konina i wieprzowina, ta jednak najlepiej żeby była odgotowana. Równie dobrze możemy czasem podawać psu podroby w postaci serca, wątroby czy też płucek. Dobrym dostarczycielem białka są także jaja i sery.

• Węglowodany. Makarony, kasze i płatki pochodzenia roślinnego będące dostarczycielami białka roślinnego, korzystnie wpływającego na witalność. Ważne źródło energii dla prawidłowej pracy mózgu, serca i mięśni.

• Tłuszcze. Grupa składników pokarmowych przyczyniających się do zapewnienia organizmowi psa właściwego poziomu jego funkcji energetycznych. Niektóre z kwasów tłuszczowych wspomagają pracę stawów. Mogą być pochodzenia roślinnego i zwierzęcego i występować w postaci ciekłej jak i stałej. Mogą to być, zatem różnego rodzaju smalce i oleje.

• Składniki mineralne i witaminy. Składniki mineralne regulują i usprawniają pracę wielu ważnych układów. Przyczyniają się do prawidłowego funkcjonowania całego organizmu psa. Znajdują się między innymi w kościach, produktach zbożowych, mleku, serach i twarogach. Witaminy natomiast przyczyniają się do właściwej przemiany materii i odpowiedniego wyglądu skóry i okrywy włosowej. Znaczne ilości znajdują się wwarzywach typu marchew czy też seler. Warto pamiętać, że należy unikać podawania psu warzyw strączkowych jak fasola i groch.

Poza dostarczeniem naszemu czworonogowi właściwego pokarmu należy także zadbać o zapewnienie mu świeżej wody w misce.

Jaka karma dla psów jest najlepsza?

Przy wyborze sposobu żywienia psa najlepiej byłoby, abyśmy kierowali się tylko i wyłącznie jakością danego rodzaju jedzenia, choć w praktyce musimy zazwyczaj wziąć po uwagę jeszcze kilka innych elementów.

Liczymy się oczywiście bardzo z czynnikiem ekonomicznym, nie bez znaczenia jest również wygoda przy dokonywaniu zakupów. Wielu właścicieli popełnia jednak podstawowy błąd, wychodząc z założenia, że najtańszą, a przy tym najsmaczniejszą z punktu widzenia psa okaże się dieta oparta na resztkach z ludzkiego stołu. W rzeczywistości takie jedzenie nie jest ani zdrowe dla zwierzęcia, ani szczególnie oszczędne dla nas, a każdy weterynarz oraz doświadczony hodowca psów powie nam z pewnością, że najwygodniejsza dla człowieka oraz najkorzystniejsza dla dobrej formy fizycznej naszego pupila jest odpowiednio dobrana do jego indywidualnych potrzeb sucha karma dla psów.

Odpowiedzmy sobie na pytanie: Jaka karma dla psów jest najlepsza?

Decydując się na podawanie psu gotowych pokarmów wcale nie powinniśmy mieć wyrzutów sumienia, że przedkładamy własne lenistwo nad dobro ukochanego czworonoga. Wręcz przeciwnie – wysokiej jakości suche karmy są bardzo chętnie jedzone przez zwierzęta, a dzięki zbilansowanej, opracowanej przez najlepszych specjalistów recepturze zapewnią mu komplet niezbędnych składników odżywczych, witamin i minerałów, których w wystarczającej ilości nigdy nie będziemy w stanie włączyć do samodzielnie gotowanych posiłków. Trzeba przy tym podkreślić, że w ostatecznym rozrachunku jest to sposób również bardzo ekonomiczny, jako że sprzedawane w większych paczkach suche karmy dla psów okazują się w praktyce niezwykle wydajne, a pies po zjedzeniu przypisanej mu porcji nie odczuwa braków jakichkolwiek elementów odżywczych, przez co nie podjada i nie domaga się dokładek. Pełnowartościowy skład takiego posiłku zapewnia mu optymalną formę fizyczną oraz dobre samopoczucie, przez co unikamy również wydatków na wizyty u weterynarza. Granulowana karma dla psów jest przy tym dla czworonogów bezpieczna i pewna, gdyż dzięki minimalnej zawartości wody nie grozi jej psucie się czy utrata najważniejszych składników.

Oczywiście jak w przypadku każdego innego produktu, tak samo jeśli chodzi o suchą karmę dla psów wszystkie powyższe zalety będziemy mogli w pełni docenić tylko wtedy, gdy świadomie wybierzemy jedzenie najwyższej jakości. Weterynarz powinien służyć nam przy tym cenną radą oraz wskazówkami,  nie zawsze jednak możemy szybko się z nim skontaktować.

Na co wtedy zwracać szczególna uwagę podczas czytania informacji na paczkach karmy dla psów?

Przede wszystkim stawiajmy na te produkty, które opisane są dokładnie oraz rzetelnie. Producenci karmy dla psów nie mają obowiązku wyszczególniania wszystkich zawartych w jego składzie elementów, dlatego też na niskiej jakości pożywienia znajdziemy zdawkowe informacje, takie jak „elementy pochodzenia zwierzęcego”, „drób” czy „wypełniacze roślinne”. Dla dobra naszego pupila starajmy się wkładać do koszyka tylko takie karmy, gdzie podaje się wyraźnie, z jakiego rodzaju mięsa zostały zrobione, ile zawierają tłuszczu, a jaki procent kiepsko przyswajalnego białka roślinnego. Im większy udział w całości ma dobrej jakości mięso, tym bardziej wartościowe będzie pożywienie, lecz przy tym często niestety droższe. Jednak pies jedzący pokarm o wysokim poziomie odżywczości będzie zjadać go mniej, bez domagania się dodatkowych porcji pomiędzy posiłkami, co w efekcie znacznie zredukuje nasze wydatki.

Przy doborze rodzaju karmy zdecydowanie wskazany jest udział lekarza weterynarii, najlepiej tego, który od samego początku zna oraz prowadzi naszego pupila. Profesjonalne firmy wytwarzające suchą karmę dla psów dopasowują bowiem jej skład do zapotrzebowania zwierząt wynikających z wieku, rasy, wielkości oraz trybu życia. Większość z nas wie o tym, że dla szczeniaków należy zaopatrywać się w specjalne pożywienie, potem jednak wszystkie czworonogi traktujemy najczęściej jednakowo. Jest to duży błąd. Szczenięta, faktycznie, wymagają szczególnie bogatej w białko, witaminy oraz minerały dietę, która pozwoli im na szybki oraz prawidłowy wzrost. Jednakże również na dalszych etapach życia pokarm powinien być odpowiednio zróżnicowany. Mamy więc inną karmę dla psów aktywnych oraz psów spędzających większość czasu w domu, inny skład będą miały także karmy dla przedstawicieli ras dużych, małych lub średnich. Specjalnego traktowania wymagają seniorzy, których kości, zęby oraz narządy wewnętrzne ulegają osłabieniu. Dowiedzione zostało, że odpowiednio zbilansowane karmienie starszego psa pozwala o wiele dłużej utrzymać go w optymalnej formie fizycznej i dobrym samopoczuciu.

Specjalistyczne firmy produkujące karmy weterynaryjne, takie jak Eukanuba, Purina, Bosch czy Royal Canin mają w swojej ofercie również jedzenie o właściwościach, pozwalających bez konieczności inwazyjnego leczenia rozwiązać szereg problemów zdrowotnych. Odpowiednio zbilansowany pokarm dla psów otyłych pozwala w przyjemny i prosty sposób zredukować ilość przyswajanych przez zwierzę kalorii. Istnieją również pozycje dla osobników szczególnie wrażliwych na różnego rodzaju alergeny, które ograniczają ich skłonność do częstych wysypek i podrażnień skórnych. Inny rodzaj pożywienia kupimy także dla psów cierpiących na problemy z trawieniem, albo tych z niewydolnością nerek i układu moczowego.

Każdy właściciel musi pamiętać o tym, że przyjęte do domu zwierzę staje się od nas całkowicie zależne, a od tego, jakie decyzje podejmiemy w kwestii jego żywienia zależy często długość oraz jakość psiego życia. Przejawem troski oraz najlepszym sposobem na okazanie pupilowi miłości i przywiązania jest dobieranie najlepszej jakości karmy, zmienianej zawsze wtedy, gdy wymaga tego kondycja, stan zdrowia albo wiek czworonożnego członka naszej rodziny.

Opieka nad suką po porodzie

Wydanie na świat szczeniąt jest dla suki ogromnym przeżyciem. Właściciel powinien, zatem dołożyć wszelkich starań, aby zwierzę czuło się bezpiecznie i komfortowo. Praca właściciela nie kończy się jednak wraz z urodzeniem szczeniąt. Jeszcze przez kilka tygodni musi zwracać baczną uwagę na zachowanie suki i jej kondycję fizyczną

Opieka nad suką po porodzie - odżywianie i karmienie suki w okresie połogu

Podczas porodu i po porodzie, suka powinna mieć możliwość wyjścia na zewnątrz i oddania moczu i kału. Poród u suki może trwać nawet kilkanaście godzin, zatem unieruchomienie zwierzęcia na tak długi czas jest niemożliwe i nierozsądne. Właściciel musi pozwolić suce na minimum aktywności i wyprowadzić ją na krótki spacer, w czasie, którego załatwi swoje potrzeby. Jeżeli cała sytuacja ma miejsce w ciągu nocy, warto wziąć latarkę i obserwować zachowania zwierzęcia.

Poród u suki powinien odbywać się w miejscu ciepłym, cichym i oddalonym od przeciągów. Najlepiej, aby suka leżała w wyściełanym kartonie, w którym zmieszczą się zarówno jej młode jak i miska z wodą i jedzeniem. W pierwszych godzinach po porodzie suka nie będzie opuszczać swojego miejsca, zatem musimy zapewnić jej stały dostęp do wody i pożywienia. W ciągu 2-3 dni od porodu apetyt suki drastycznie wzrasta. Zwierzę może spożywać porcje, które stanowią nawet trzykrotność posiłków przedciążowych. W żadnym przypadku nie możemy redukować porcji pokarmowych; suka potrzebuje stałego dopływu żywności, która uzupełni zapotrzebowanie na białka, tłuszcze i minerały. Większa ilość spożywanych posiłków oznacza również częstsze wypróżnienia. Suka może cierpieć z powodu okresowych biegunek. Jeżeli biegunka utrzymuje się przez jeden-dwa dni, należy skonsultować się z lekarzem weterynarii. Biegunka zazwyczaj nie świadczy o rozwoju poważnego schorzenia, jednakże długotrwałe rozwolnienia mogą powodować odwodnienie organizmu.

Pudełko, w którym przebywają suka i szczenięta musi być wymieniane przynajmniej raz dziennie. Pamiętajmy, że szczenięta przez cały czas pozostają w pudełku i oddają doń swoje potrzeby. Dno pudełka powinno być zatem wyściełane grubym, ciężkim papierem, a wierzch pudełka -  dużym i ciepłym kocem. Pamiętajmy, że koc nie może być zbyt mały, gdyż nie zakryje wszystkich boków pudełka. Szczenięta są bardzo ruchliwe i wchodzą w każdą, najmniejszą szczelinę. W czasie sprzątania pudełka zwracajmy uwagę na formę stolca szczeniąt i obserwujmy, czy suka nie wydziela żadnych płynów. Jeżeli zobaczymy zielone upławy z pochwy, może to być oznaką zatrzymania łożyska, albo poważnego zapalenia macicy. Dokładnie sprzątajmy całe pudełko, gdyż suka w pierwszym okresie po porodzie jest bardzo narażona na wszelkie infekcje i zakażenia.

 

Opieka nad suką po porodzie - zdrowie suki

Każdy gruczoł sutkowy i brodawka powinny być sprawdzane, co najmniej raz dziennie. Zaczerwienienie, stwardnienie, lub zmieniony kolor świadczą zazwyczaj o zapaleniu sutka. Wcześnie wykryte zapalenie może być wyleczone poprzez wykonywanie regularnych, ciepłych okładów wodnych. Profilaktyka jest niezmiernie istotna, gdyż zapalenie sutka, które zostało zdiagnozowane zbyt późno, musi być leczone antybiotykami. Przyjmowanie antybiotyków jest jednoznaczne z brakiem możliwości karmienia młodych.

Przez kilka pierwszych dni suka może cierpieć z powodu krwawej wydzieliny wydobywającej się z jej sromu. Po dwóch tygodniach problem powinien jednak zniknąć.

Dużym zaskoczeniem dla właściciela jest zrzucanie przez sukę okrywy włosowej w czasie karmienia młodych. Nic w tym dziwnego. W czasie ciąży włos znacznie szybciej rośnie i w niedługim czasie pojawia się piękna, puszysta okrywa włosowa. Na skutek porodu i znacznego obciążenia organizmu sierść może się przerzedzać. Kiedy gospodarka hormonalna nieco się ustabilizuje, wszystko powinno wrócić do normy.

Sterylizacja suki może odbyć się dopiero wtedy, kiedy ustanie produkcja mleka. Zabieg należy wykonać przed pojawieniem się następnej rui.

Opieka nad suką po porodzie - interakcje pomiędzy suką a szczeniętami

Przez pierwsze dwa tygodnie suka powinna stale przebywać ze swoimi młodymi. Po upływie tego czasu warto uwolnić ją od obowiązku ciągłego przesiadywania z małymi i wyegzekwować czas na odpoczynek. Mniej więcej w tym czasie szczenięta będą próbowały opuścić swoje terytorium i wybadać otoczenie. Rolą właściciela jest zabezpieczenie wszystkich sprzętów w domu i zalakowanie dziur, w które mogłyby wejść małe psiaki. 

Suka, pomimo że jest jeszcze osłabiona, powinna mieć możliwość podjęcia aktywności fizycznej. Nie zabraniajmy jej zabaw i harców z ulubionymi zabawkami. Jeżeli przez pierwsze tygodnie suka nie wykazuje żadnych, typowych objawów chorobowych to możemy być niemalże pewni, że połóg przebiega w sposób prawidłowy.

Zanim kupisz Charta  środkowoazjatyckiego

Co powinieneś wiedzieć o charcie środkowoazjatyckim

Chart środkowoazjatycki (Central Asian Sighthound) to bardzo niezależny a zarazem inteligentny czworonóg, który wymaga konsekwentnego i odpowiedzialnego prowadzenia. Jego instynkt łowiecki w połączeniu z ciekawością świata czyni zeń trudną do wyszkolenia rasę, która może sprawiać problemy niedoświadczonemu hodowcy.  Tazy to rasa pierwotna stosowana niemal wyłącznie do polowań, w związku z czym wszyscy jej przedstawiciele odznaczają się wybitnym instynktem łowieckim. Trudno znaleźć czworonoga pozbawionego instynktu, a co za tym idzie odpowiedniego do pełnienia funkcji psa rodzinnego i do towarzystwa. Pies pozbawiony naturalnych bodźców, trzymany przez większość czasu w mieszkaniu, może stać się nieszczęśliwy i zatracić swój właściwy charakter. Tazy jako psy pracujące są pewne siebie, samodzielne i zdecydowane; nie przejawiają lęku, o ile zostały prawidłowo uspołecznione w okresie szczenięctwa. Właściciel musi się przygotować na to, że pies nie zawsze zechce wykonywać jego polecenia; jeżeli komendy wydadzą mu się nudne, po prostu odejdzie, lekceważąc nawoływania właściciela.

Pies jednego właściciela

Tazy jest psem jednego właściciela i trudno mu zaakceptować inne osoby.  Brak akceptacji może polegać zarówno na okazywaniu nikłego zainteresowania kontaktem, jak i całkowitym zignorowaniem intruza. Jest za to bardzo oddany i przywiązany do właściciela; chodzi za nim od pokoju do pokoju i nie odstępuje na krok. Warto jednak zaznaczyć, że nie jest to „radosne” przywiązanie jak w wypadku spaniela – tazy raczej unika bezpośredniego kontaktu, a kiedy właściciel usiądzie na kanapie, położy się obok niego, ale w takiej odległości, aby nie doszło do jawnego kontaktu fizycznego. Jeżeli nie może położyć się obok właściciela, staje w pobliżu, nastawiając się do klepania. Zaczepianie i potrącanie nosem jest bardzo rzadkie i występuje jedynie w chwili wielkiej radości. Niektóre psy uwielbiają spać w jednym łóżku z opiekunem, ogrzewając się o jego ciało, niemniej zdecydowana większość preferuje własne legowisko.
Wobec innych czworonogów charty nie są nadto konfliktowe; częściej nie akceptują psów niż suk. Szczenięta na ogół akceptują. Jako psy bezkresnych pustyni i stepów nie przejawiają instynktu terytorialnego, dlatego zupełnie nie sprawdzą się w roli psów stróżujących. W czasie spacerów nie należy spuszczać ich ze smyczy, ponieważ chętnie oddalają się i znikają z pola widzenia. Jeżeli już zauważą coś ciekawego, z pewnością zechcą sprawdzić to z bliska – wówczas wszelkie nawoływania okażą się bezcelowe. Charty spuszczone na rozległym terenie mogą pobiec kilka kilometrów, poza zasięg wzroku właściciela, i wrócić do niego po kilkunastu minutach jakby nic się nie stało. Ta rozbudowana ciekawość świata może być źródłem wielkich kłopotów, dlatego opiekun musi być świadomy, z czym wiąże się spuszczanie pupila ze smyczy.
Spacer z innymi czworonogami również nie należy do najłatwiejszych. Z chartami orientalnymi tazy nawiązują świetny kontakt, niemniej z innym psami bawią się raczej niechętnie, wolno nawiązują kontakt i szybko się nudzą. 

szczeniaki charta środkowoazjatyckiego tazy

Jeżeli chcemy sprawić psu przyjemność, warto wziąć go na spacer po wolnym terenie. Zaraz po spuszczeniu ze smyczy pomknie w poszukiwaniu zwierzyny do najbliższych zarośli z przekonaniem, że właśnie tam ukrywa się potencjalna ofiara. Właściciel musi być zatem obeznany nie tylko z behawiorem psa, ale również z elementami zachowań zwierząt, które występują w lasach; należy bowiem przewidzieć, gdzie znajduje się zwierzyna i jakie ma możliwości ucieczki przed psem – wszystko po to, aby nie popaść w konflikt z prawem.

Gdzie trzymać charta Tazy?

Chart środkowoazjatycki może być trzymany w mieszkaniu. Jako że nie ma obfitego podszerstka, niedopuszczalne jest trzymanie go w kojcu w okresie zimowym. Co więcej nie znosi samotności i pozbawianie go możliwości kontaktu z właścicielem może wpłynąć bardzo negatywnie na psychikę. W domu jest cichy, spokojny, nie wadzi nikomu i raczej grzecznie usuwa się z drogi. Po ukończeniu drugiego roku życia przez większość czasu śpi, a utajone pokłady energii ujawnia w czasie spacerów. Uwielbia wylegiwać się całymi dniami na kanapie i obserwować co robi jego właściciel. Porusza się niemal kot i uważa na przedmioty domowe, w związku z czym możemy być spokojni o ulubione wazony i mniejsze akcesoria; niestety, szczeniaki mogą dawać się we znaki i niszczyć drobne sprzęty.

W ogrodzie psy również wykazują średni temperament. Nie pilnują terenu, ale chętnie spożytkują ogród do zabawy; nie biegają jednak bez celu, a w chwilach najwyższego znudzenia zaczynają przesuwać donice i obgryzać płot, raczej nie kopią dołów.

Podsumowując, przyszły właściciel tazy musi być świadomy, że decyduje się na psa samodzielnego, który nie znosi samotności i jest jednocześnie bardzo suwerenną jednostką. Jeżeli chcemy wydobyć z niego wszystkie najlepsze cechy, powinniśmy przeprowadzić solidne szkolenie z zakresu posłuszeństwa i socjalizować psa już od najmłodszych miesięcy życia. ;)

Uciążliwe szczekanie i wycie psa

Uciążliwe szczekanie i wycie psa to nie lada problem. Gdy te elementy zachowania u psa się pojawią, z reguły powodują niepotrzebne spięcia i konflikty między sąsiadami. W skrajnych sytuacjach może to być niestety także powód pozbycia się psa. Polskie prawo ustosunkowało się do tego problemu, przewidując stosowne kary dla osób zakłócających spokój innych.

Dlaczego psy zaczynają uciążliwie szczekać i wyć?Wyrażanie przez psa emocji szczekaniem należy uznać za coś jak najbardziej normalnego. Nienormalnym i problematycznym jest za to natarczywe szczekanie i ujadanie. Mniej typowe jest też wycie, albowiem jest to raczej sposób komunikacji typowy dla wilków, natomiast psy wyją jedynie w skrajnych przypadkach. Jeśli takie zachowania już się pojawią, to nie należy za to skazywać psa na kary czy banicję. Najpierw należy określić przyczyny takiego zachowania. Jedynie w ten sposób znajdziemy odpowiedź jak rozwiązać ten problem, tym bardziej, że długotrwałe ujadanie raczej nie będzie akceptowane przez otoczenie.

Powodów uciążliwego szczekania i wycia jest wiele. Jedną z przyczyn może być nadpobudliwość. Gdy chcemy wziąć sobie psiego towarzysza, należy bacznie zastanowić się nad wyborem rasy psa. Dostosujmy zatem rasę psa do naszego temperamentu i np. nie kupmy szczeniaka rasy potrzebującej dużo ruchu, gdy pracujemy od rana do późnego wieczora i nie będziemy mieli dla niego czasu. Niewybiegany pies będzie coraz bardziej wynudzony i sfrustrowany, co objawi m.in. poprzez szczekliwość, gryzienie przedmiotów i wycie.

Naturalną przyczyną szczekania jest alarmowanie właściciela. Jeśli więc pies szczeka ponadprzeciętnie, należy się zastanowić, czy przypadkiem za drzwiami naszego mieszkania nie jest zbyt głośno i uciążliwie, co nadmiernie niepokoi i denerwuje psa. Należałoby go wtedy pozostawiać raczej w bardziej oddalonym, a więc tym samym spokojniejszym pomieszczeniu. Uprzedźmy także wtedy sąsiadów i poprośmy o zrozumienie, a nawet marketingowo zareklamujmy swojego psa, jako obrońcę przed złodziejami (czyli - nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło). Pamiętajmy też, że psy szczekaniem i wyciem alarmują osobniki stojące wyżej w hierarchii stada, o tym, że w pobliżu dzieje się coś niepokojącego, więc my także reagujmy na alarmy wszczynane przez naszego pupila. Starajmy się uspokajać psa, tak by dać mu wyraźny sygnał, że na takie hałasy za drzwiami nie należy reagować tak spontanicznie. Nagradzajmy za spokój i nie karzmy za nadpobudliwość.

Zwykle bardziej hałaśliwe i szczekliwe są psy ras małych, natomiast psy ras większych tylko wtedy, jeśli stoją nisko w hierarchii stada, czyli nie mają silnego instynktu dominacji. To zupełnie naturalne zjawisko. Lepiej więc wtedy zostawiać je same z dala od głównych drzwi wejściowych, czyli w najdalszym pomieszczeniu naszego mieszkania. Przy wyborze rasy zastanówmy się też wtedy, czy chcemy małego szczekliwego ratlerka, czy może raczej statecznego i cichego, aczkolwiek będącego świetnym obrońcą rottweilera. Nie zawsze jest to jednak regułą, gdyż wiele ras dużych (np. owczarki) także z natury bywają dosyć szczekliwymi.

Naturalną przyczyną szczekania jest podniecenie, np. z powodu przygotowań do wyjścia i spaceru, gdy wracają właściciele psa, lub nadchodzą goście. Inną naturalną przyczyna nadpobudliwego szczekania i wycia (także w nocy) bywa też cieczka. W sezonie cieczkowym reagują w ten sposób szczególnie samce. Gdy szczekanie jest wynikiem nadpobudliwości, warto się także zastanowić, czy jego przyczyną, prócz braku ruchu, nie jest jeszcze np. zła dieta, stres, lub jakieś zaburzenia psychiczne, będące wynikiem traumatycznych przejść z przeszłości (efekt spotykany u psów adoptowanych ze schroniska). Pies może wyć i szczekać także wtedy, gdy jego właścicielowi coś się stanie (np. ma zawał serca) i czyni tak alarmując i wzywając pomocy innych, wszak psy to bardzo inteligentne zwierzęta.

Uciążliwy pies dla sąsiadów to pies wyjący i szczekający przez 24 godziny na dobę

Uciążliwe szczekanie i wycie psa a kwestie prawne. Jeżeli mamy taki problem, to raczej nieuniknione są nieustanne wizyty i pretensje ze strony sąsiadów. Jeżeli po rozmowie z właścicielem hałaśliwego psa sytuacja się nie poprawi, sąsiedzi mogą zwrócić się do administracji budynku z wnioskiem o podjęcie stosownych działań. Administracja ma prawo upomnieć uciążliwego lokatora. Skutek może być większy, jeśli pod pismem do administracji podpisze się duża grupa mieszkańców, np. cała klatka, mieszkańcy piętra itd. W większości spółdzielni mieszkaniowych dosyć precyzyjnie określa się zakaz zakłócania porządku domowego, m.in. właśnie przez szczekające psy. Warto znać te regulacje administracyjno-prawne i wiedzieć co grozi za ich łamanie.

Problemy z pretensjami sąsiadów mogą wynikać zarówno z prawa wykroczeń jak i prawa cywilnego. Sąsiedzi mogą bowiem także wystąpić do policji lub straży miejskiej, z wnioskiem o ukaranie właściciela psa za niewłaściwe sprawowanie nad nim opieki. Każdy właściciel psa powinien wiedzieć, że kodeks wykroczeń przewiduje odpowiednie kary dla osób zakłócających spokój innych (w tym właścicieli uciążliwych psów). Za uciążliwego psa karę zapłaci więc właściciel. Chodzi tu głównie o art. 51 § 1 kodeksu wykroczeństanowiący, że kto krzykiem, hałasem, alarmem lub innym wybrykiem zakłóca spokój, porządek publiczny, spoczynek nocny albo wywołuje zgorszenie w miejscu publicznym, podlega karze aresztu, ograniczenia wolności albo grzywny (na zasadach ogólnych, tj. od 20 zł do 5 tys. zł). Sąd Okręgowy w Tarnowie wyrokiem z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie II Waz 61/2004 stwierdził, że brak reakcji posiadacza psa na jego uporczywe szczekanie nocą bez szczególnych zewnętrznych powodów, może uzasadniać odpowiedzialność właściciela na podstawie art. 51 § 1 kodeksu wykroczeń. Długotrwałe szczekanie również może stanowić kłopot w postaci zainteresowania się losem psa przez Towarzystwo opieki nad zwierzętami

Złe samopoczucie sąsiadów wynikłe z uporczywego szczekania psa może również spowodować odpowiedzialność na gruncie prawa cywilnego. Podstawą roszczeń sąsiadów może być art. 144 kodeksu cywilnego mówiący, że właściciel nieruchomości powinien przy wykonywaniu swego prawa powstrzymywać się od działań, które by zakłócały korzystanie z nieruchomości sąsiednich ponad przeciętną miarę, wynikającą ze społeczno-gospodarczego przeznaczenia nieruchomości i stosunków miejscowych. Art. 144 ustanawia więc zakaz tylko takich działań właściciela nieruchomości, które przekraczają granice, poza którymi działania te przestają być uprawnieniem wynikającym z prawa własności, a stają się działaniem bezprawnym, bez względu na winę tego, kto dopuścił się zakłóceń, i na szkodę wyrządzoną na nieruchomości sąsiedniej. Pojedyncze szczekanie psa lub uzasadnione okolicznościami obiektywnymi nie będzie więc mogło stanowić podstaw do interwencji sąsiadów. Nie są bowiem objęte zakazem zakłócenia z którymi inni właściciele powinni się liczyć w konkretnych warunkach, ponieważ nie jest możliwe wyeliminowanie wszelkich uciążliwości stwarzanych przez życie w określonym środowisku, okolicy i stosunkach. Dopiero przekroczenie miary tych dopuszczalnych zakłóceń objęte jest działaniem art. 144 k.c. Wyeliminowano tym samym możliwość uwzględniania przez sąd złośliwych i nieuzasadnionych pretensji sąsiadów. W razie przekroczenia tej granicy właścicielowi nieruchomości sąsiedniej przysługuje jednak roszczenie negatoryjne o zaniechanie naruszeń i przywrócenie stanu zgodnego z prawem (art. 222 § 2 k.c.), w tym także dokonanie określonych działań pozytywnych, bez których przywrócenie do stanu zgodnego z prawem nie byłoby możliwe. Sąd nie ma jednak możliwości nakazania pozbycia się lub uśpienia psa. Może jednak nakazać właścicielowi podjęcie działań w celu eliminacji nadmiernego hałasu (np. przeniesienie kojca psa w inne miejsce posesji, wyciszenie mieszkania, zobowiązanie do zakupu obroży antyszczekowej itp.).

Niezależnie od prawa ogólnie obowiązującego w Polsce, w wielu gminach funkcjonują także oddzielne uchwały wydane przez rady gmin, tzw. regulaminy utrzymania czystości i porządku. W nich osobno uregulowane są dodatkowe obowiązki właścicieli zwierząt.

Jak skutecznie eliminować uciążliwe szczekanie i wycie psa? Jednym z najpopularniejszych i obecnie najbardziej rozreklamowanych rozwiązań eliminujących nadmierne szczekanie i wycie psa, jest dobrze dobrana obroża antyszczekowa. Należy jednak pamiętać, że o ile taka tresura jest raczej szybka i skuteczna, to pies nie powinien nosić obroży antyszczekowej dłużej niż przez 12 godzin dziennie. Taka obroża nie może więc występować w charakterze straszaka, dlatego też nie wystarczy założyć ją zwierzęciu i mieć problem z głowy. Zwierzę nie jest zabawką, ale jak najbardziej żywą istotą, która przecież także ma swoje potrzeby i uczucia. Potrzebuje też odpowiedniej dawki fizycznej aktywności. Stosując obrożę, trzeba psu zapewnić także inne, dodatkowe zajęcia.Antyszczekowa obroża sprawdzi się tylko wtedy, gdy przez właściciela psa zostanie wykorzystana mądrze. Specjaliści zalecają raczej umiar w jej stosowaniu.

Mój pies ciągle wyje!

Gdy nasz pupil nadpobudliwie szczeka także poza domem, to wybierając się z nim na spacer, najbezpieczniej jest założyć mu kaganiec – to zdecydowanie najlepsze rozwiązanie, ale pamiętajmy wtedy, że przecież nie w każdej sytuacji zwierzę będzie taki kaganiec nosić.

Niezłym pomysłem na rozwiązanie tego problemu są też tzw. hushery, funkcjonujące w mniej więcej taki sposób jak rozciągające się gumki. Kiedy pies zaczyna ujadać, wówczas husher naciąga się i męczy tym samym mięśnie szczęki psa. Zwierzę przestaje wtedy szczekać, bo okazuje się to dla niego zbytnio męczącą czynnością.

Bez względu na to, czy nasz pies jest uciążliwy w szczekaniu i wyciu, czy też nie, i tak nie wolno zapominać o codziennej porcji ćwiczeń i odpowiednio długiego spaceru. Pozwoli to psu na rozładowanie gromadzonej energii, co najlepiej zapobiegnie wszelkim przejawom nadpobudliwości, w tym niepożądanemu szczekaniu i wyciu. Nie wolno również w żadnym wypadku krzyczeć na zwierzę, kiedy zaczyna wściekle ujadać, gdyż to najprostszy sposób na to, aby osiągnąć dokładnie odwrotny efekt i pies będzie wtedy szczekał jeszcze więcej i bardziej zawzięcie. Krzykiem i karceniem jedynie motywujemy psa do takiego niepożądanego zachowania. Rzecz jasna nie można jednak pupilowi pozwolić na to, aby za dużo szczekał, ale wrzaski i kary nie są żadnym sposobem treningowym.

Jeśli interesuje nas coś więcej niż tylko ograniczenie szczekania psa, to warto zastanowić się nie tyle nad obrożą antyszczekową, a raczej nad typową obrożą do tresury z pilotem. Tego typu obroża nie reaguje samoczynnie na szczekanie i do każdego zadziałania wymaga świadomego użycia pilota, lecz jej zastosowanie może być dzięki temu dużo szersze. Można bowiem wtedy z odległości reagować na większość złych zachowań psów, nie tylko na samo nadpobudliwe szczekanie. Obrożę taką pies może nosić zarówno w domu, jak i na spacerze. Aby pilot wygodnie zmieścił się do kieszeni, warto wybrać jakiś mały i tym samym wygodny zestaw, który dzięki swoim rozmiarom będzie nam służył tak w domu jak i poza nim.

Jeśli chcemy zaradzić na złe zachowanie się naszego pupila w przydomowym ogrodzie, to warto sprawdzić skuteczne w działaniu tzw. niewidzialne ogrodzenie, czyli elektryczny pastuch dla psa. Urządzenie to co prawda samo w sobie nie ograniczy szczekania, ale może chociaż oddalić psa z miejsc, w których jest on zbyt głośny i swoim zachowaniem uciążliwy dla sąsiadów i właścicieli. Takie bezprzewodowe ogrodzenie dla psa można stosować zarówno we własnym ogrodzie, jak i poza domem – np. instalując je w miejscu spędzania wakacji razem z psem.

.

Okres buntu – wychowanie szczenięcia

Większość psów wchodzi w okres dojrzewania pomiędzy 4-8 miesiącem życia.

Duże zmiany hormonalne zachodzące w tym czasie zarówno w organizmie samic, jak i samców, związane z nabywaniem dojrzałości płciowej, znajdują swoje odzwierciedlenie w ich zachowaniu. Niektóre rasy psów lub konkretne osobniki przechodzą okres dojrzewania bardzo burzliwie, u innych przebiega on spokojniej.

Czego można spodziewać się po dojrzewającym szczenięciu?

• Nieposłuszeństwo, skłonność do ucieczek. Młode szczenię zazwyczaj nie odstępuje nas na krok. Jest mocno skoncentrowane na człowieku. Szybko uczy się nowych komend i chętnie je wykonuje. Oczywiście, inaczej szczenię będzie zachowywało się, gdy w pobliżu jesteśmy tylko my, a inaczej, gdy w jego otoczeniu pojawią się inne zwierzęta. Zazwyczaj ich towarzystwo będzie dla młodego psa bardziej interesujące od naszego. Po wejściu w okres dojrzewania sytuacja może skomplikować się jeszcze bardziej. Szczenię może nie reagować na polecenia, które doskonale zna, bo nauczyło się ich wcześniej. Zamiast wracać jak dotąd na zawołanie, oddala się w przeciwną stronę. Wydaje się nie rozumieć komend, które do tej pory bezbłędnie zdążyło już opanować. Jest to zupełnie naturalny objaw, który absolutnie nie wynika ze złej woli zwierzęcia. Dorastające szczenię jest pewniejsze siebie, odczuwa potrzebę większej niezależności, eksploracji otoczenia, testowania granic tego, co dozwolone i zakazane. Ma też spory problem z dłuższym koncentrowaniem się na jednej czynności.

• Większa lękliwość. Szalejąca w organizmie psa burza hormonów bywa przyczyną pewnych nieadekwatnych lub niezrozumiałych zachowań zwierzęcia. Przedmioty, sytuacje czy zjawiska, z którymi zdążyło się już oswoić i uznać za całkowicie zwyczajne, mogą nagle wzbudzić jego niepokój, lęk, a nawet agresję.

• Nadpobudliwość. Skłonność do niszczenia przedmiotów. Dorastające psy są pełne energii. W początkach tej fazy rozwoju następuje też wymiana zębów, co wiąże się ze wzmożoną potrzebą gryzienia i żucia. Jeśli opiekun nie zapewni psu odpowiedniej ilości zajęć, zwierzę prawdopodobnie będzie chciało spożytkować nadmiar energii w inny sposób, np. obgryzając meble w mieszkaniu czy uciekając podczas spacerów. W tym miejscu warto podkreślić, że jego właściciel przynajmniej w części jest w stanie temu zapobiec. Psu, który wymienia zęby można kupić „przysmaki” do obgryzania. Nadmiar energii również można spożytkować na spacerach poprzez wspólne bieganie, zabawę w chowanego, naukę przeskakiwania przez przeszkody.

Wychowanie szczenięcia, czyli jak postępować z psim nastolatkiem?

• Codzienna nauka i wychowanie. Dorastającemu szczenięciu zdarza się zapomnieć o zasadach dobrego wychowania obowiązujących w domu i poza nim. Spokój i konsekwencja w egzekwowaniu raz ustalonych reguł utwierdzi go w przekonaniu, że posłuszeństwo przynosi mu więcej korzyści niż niewłaściwe zachowanie. Ryzyko ucieczek można zmniejszyć, spacerując w nieznanym dla psa terenie, gdzie czuje się mniej pewnie i nie oddala się tak chętnie od swojego opiekuna. Ćwiczenia z przywołania są w takim otoczeniu o wiele skuteczniejsze. Musimy być też gotowi na cofnięcie się o kilka kroków wstecz w nauce pozostałych komend. Nie stawiajmy poprzeczki zbyt wysoko. Nawet najlepszy absolwent psiego przedszkola może potrzebować gruntownej powtórki materiału. Sesje szkoleniowe powinny być krótkie i bardzo atrakcyjne, wachlarz nagród jak najbardziej urozmaicony, a prawdopodobieństwo ich zdobycia jak najwyższe. Warto zapisać się na zajęcia dla starszych szczeniąt w szkole dla psów. Nadzór doświadczonego instruktora i towarzystwo innych psów w podobnym wieku to niezastąpiona pomoc w pracy z dorastającym szczenięciem.

• Systematyczna socjalizacja. Dorastający pies powinien mieć w dalszym ciągu możliwość nabywania wielu nowych doświadczeń, należy jednak zwrócić szczególną uwagę, by każde z nich wiązało się z czymś przyjemnym. Nie wolno zmuszać psa do kontaktu z bodźcami powodującymi jego nieufność lub lęk. Warto przyjrzeć się mowie ciała zwierzęcia. Odwracanie wzroku, oblizywanie pyska, intensywne ziajanie, ziewanie, podkulanie ogona, obnażanie zębów czy warczenie mogą świadczyć o odczuwanym przez psa stresie i chęci uniknięcia konfrontacji z daną osobą, innym czworonogiem czy określoną sytuacją. Karanie, pocieszanie i wszelkie próby ośmielenia psa mogą odnieść odwrotny od zamierzonego efekt, skutkując utrwaleniem niepożądanych zachowań, natomiast spokój i ignorowanie takich reakcji pokazują psu, że nie ma się czym stresować.

• Zaspokojenie instynktów. Aktywność fizyczna. Jak wspomniano wyżej, gryzienie jest naturalną potrzebą szczeniąt przed ukończeniem pierwszego roku życia. Aby przekierować ją na właściwe tory i uchronić przed zniszczeniem własne buty, meble czy ubrania, musimy zapewnić psu stały dostęp do odpowiednich dla niego gryzaków, na przykład dużej kości cielęcej czy gryzaków z suszonej skóry. Dorastające szczenię potrzebuje też dużo ruchu i zabawy. Wysiłek nie powinien być jednak zbyt forsowny ze względu na wrażliwość wciąż rozwijającego się układu kostno-stawowego.