Uratujesz życie Tekili?

Tekila 213 w DT

---

Tekila to piękny biszkoptowy labrador urodzony w 2008 roku, który po raz
pierwszy do schroniska trafił 20 kwietnia 2013 r.
Został porzucony na jednym z osiedli Sosnowca, jego opiekunowie
przywiązali go do ławki i odeszli...
Miał jednak szczęście, szybko znaleźli się ludzie chętni dać
chłopakowi dom. Dzień przed zaplanowaną adopcją Tekila został dość
dotkliwie pogryziony w boksie...
Było to ogromnym zaskoczeniem, gdyż dotąd z psiakami z którymi dzielił
schroniskowy los doskonale się dogadywał.
Niezrażeni sytuacją przyszli opiekunowie Tekili przyjechali zabrać
chłopaka.
I tak 6 maja Tekila pojechał do nowego domku, w którym miał spędzić
resztę swojego cudnego labowego życia. Miał... No właśnie... Tego
samego dnia psiak dostał niespodziewanego ataku padaczki. Szybka reakcja
opiekunów Tekili, badanie u weterynarza i zaaplikowanie leków pozwoliły
psiakowi wyjść bez szwanku z tej niebezpiecznej sytuacji.
Podejrzenie co do przyczyn ataku padło na pogryzienie, reakcję na leki
podane po pogryzieniu i stres jakiemu został psiak poddany.
Radość nie trwała jednak długo...
Ataki zaczęły się powtarzać. Co dzień. Kilka razy dziennie.
W obliczu tej sytuacji to pewne, że pogryzienie w boksie nastąpiło
najprawdopodobniej w czasie lub po ataku padaczki.
Niestety opiekunowie z uwagi na sytuację życiową, nie byli w stanie
dłużej się nim zajmować.
Tekila 15 maja ponownie trafił do schroniska...

Po kosztownych badaniach, które sfinansowali cudowni ludzie przejęcie
losem psiaka, jako przyczynę ataków padaczki wykluczono schorzenia
narządów wewnętrznych oraz kwestie neurologiczne. Padaczkę
zdiagnozowano jako idiopatyczną wymagającą leczenia przez całe życie
psiaka, które ma na celu zmniejszenie nasilenia i częstotliwości
ataków.

Niestety potworny stres i trauma jakimi w schronisku poddany był Tekila
pogłębiały jego stan i wywoływały coraz częstsze ataki padaczki - to
sprawiało że miał niewielkie szanse na przetrwanie w schronisku...
Na szczęście szybko znaleźli się wspaniali ludzie, którzy bezwarunkowo
pokochali Tekusia i dali mu wspaniały dom. Teraz Tekila mieszka z dwoma
kumplami - labkami i kochającą rodziną, która dała mu szansę na
normalne życie.

Z uwagi na wysokie koszty leczenia (leki oraz regularne badania) Tekili
bardzo potrzebne jest stałe wsparcie finansowe w postaci wirtualnego
opiekuna / opiekunów.

Szczegóły wirtualnej adopcji na stronie schroniska
www.schronisko.sosnowiec.pl w zakładce Adopcje Wirtualne bądź pod
podanym w kontakcie numerem telefonu.

Wpłat dokonywać można na konto:

Stowarzyszenie Opieki Nad Zwierzętami Nadzieja Na Dom
41-216 Sosnowiec ul. Dojazdowa 26
PKO BP SA 65 1020 2313 0000 3102 0402 7082
Tytuł wpłaty: Adopcja Wirtualna - Tekila (213/208)

Za każdą okazaną pomoc w imieniu Tekili bardzo dziękujemy.

Kontakt: Dorota tel. 509 965 909

---

          Jak spędzać czas z psem

Spędzanie czasu z psem nie jest obowiązkiem a przywilejem. Niestety, wiele osób zdaje się zapominać, jak wielką radością są wspólne spacery i przebywanie w towarzystwie pupila. Spróbujmy zatem przedstawić wszystkie pomysły na zorganizowanie czasu wolnego i uradowanie naszego podopiecznego. Życzymy miłej lektury!

Jak spędzać czas z psem? Ciekawe pomysły na zabawę z psem.

Idź na spacer!

Spacer to najprostsza czynność, którą możemy wykonywać ze swoim psem codziennie – niezależnie od pogody i pory dnia. Spacerowanie jest cudowne w swojej prostocie, a jednocześnie pozwala zmienić perspektywę, rozciągnąć się, powdychać świeżego powietrza i poobserwować otoczenie. To chwila relaksu dla nas i dla naszego czworonoga. Jeżeli chcemy sprawić mu jeszcze większą radość, wybierzmy się na spacer w odległe rejony, na łono natury, np. do lasu, na pole czy do parku. Nawet mieszkając w mieście, możemy znaleźć zielone tereny, na których pies poczuje się wyśmienicie i będzie mógł uwolnić całą swoją energię.
Chodzenie ma jednak jeden poważny minus – nie jest szczególnie aktywnym zajęciem. Oczywiście, jeżeli pies jest młody i ciekawy świata, sam się zmęczy. Starsze psy, które znają rejony, po których spacerujemy, mogą już nie wykazywać tak ogromnego entuzjazmu.

spacer z psami w lesie

Bieganie z psem

Psy uwielbiają biegać. Bieganie sprawia im dużo przyjemności – zwłaszcza jeżeli mogą rywalizować z innymi psami lub właścicielem. Jeżeli mamy pod swoim dachem sprintera, warto z tego skorzystać i co jakiś czas organizować sesje joggingowe. Biegając, zrelaksujemy się, zadbamy o swoje zdrowie, stracimy na wadze, a przede wszystkim spędzimy trochę czasu z przyjacielem.

Psy uwielbiają aktywność na świeżym powietrzu, a ćwiczenia i odrobina potu dobrze zrobią także nam samym.  Oczywiście nie zapominajmy, że psy są od nas o niebo wytrzymalsze, dlatego nie ma sensu się przetrenowywać – bieganie ma sprawiać radość i odprężać!

Jeżdżenie na rolkach z psem

Jeżeli nasz pies ma duszę sportowca i lubi się porządnie zmęczyć, możemy pomyśleć o zakupie rolek lub roweru. Jazda na rolkach jest zdecydowanie przyjemniejsza niż bieganie i co istotne wymaga od nas mniejszego nakładu sił. To dobre rozwiązanie dla osób, które nie mają zbyt dobrej kondycji i męczą się już na krótkim dystansie.
Bez względu na to czy zdecydujemy się na bieganie, jeżdżenie na rolkach czy rowerze, warto pamiętać, że robimy to nie tylko dla psa, ale także dla nas samych. Posiadanie zwierzęcia to ogromna motywacja. Osoby, które nie mają psa, często rezygnują z jakiejkolwiek formy aktywności i zamiast pójść na spacer spędzają wieczory przed telewizorem.

Rzucanie patyków, piłeczki itp.

W czasie spacerów możemy dodatkowo zaktywizować naszego pupila, rzucając mu patyk, frisbee albo piłeczkę. Nieważne, którą opcję wybierzemy – istotne, aby pies był w stanie odnieść nam to w zębach.  Jeżeli chcemy wzmocnić więź z pupilem, powinniśmy nauczyć go odnosić rzucane przedmioty.

Leżenie z psem

Leżenie nie jest wprawdzie czynnością fizyczną, ale niemal tak samą uwielbianą przez psy jak skakanie i bieganie. Niekiedy, zamiast wyruszać w dzikie rajdy, warto po prostu położyć się chwilę na kanapie i odetchnąć. Jeżeli pies jest mały, może położyć się na naszych stopach i kolanach. Większy pupil może natomiast położyć się obok nas, nie tracąc kontaktu fizycznego. My w tym czasie możemy surfować po Internecie, czytać książkę czy robić cokolwiek innego. Ważne, abyśmy byli blisko czworonoga, co jakiś czas głaskali go po grzbiecie, mówili delikatnym głosem i nawiązywali więź.

Jeżeli chcemy, aby pies pokochał nas szczerą i bezwarunkową miłością, nie musimy robić nic wielkiego – wystarczy, że będziemy blisko niego, otoczymy go opieką i udowodnimy, że jest dla nas ważny. Wspólne spędzanie czasu jest najlepszym sposobem na zawiązywanie trwałej więzi i budowanie relacji.

                 Zabawki dla psa

Wszyscy posiadacze psów w doskonały sposób zdają sobie sprawę jak dużo radości sprawia ich czworonożnym przyjaciołom wspólna zabawa ze swym panem i ruch na świeżym powietrzu. Dodatkowego rodzaju zabawę dla każdego psa są w stanie zapewnić także odpowiednio i umiejętnie dobrane zabawki dla psa, dzięki nim mają one zagwarantowany odpowiedni trening, co nie pozostaje bez wpływu na jego ogólny stan zdrowia. Dzisiejszy rynek ma w swej ofercie całe mnóstwo różnorakich zabawek dla naszych pupili, których to jest kilka rodzajów.

Pierwszą zabawką dla naszego czworonoga będzie zabawka o charakterze gryzaka, najczęściej zalecana jest ona dla małych szczeniąt. Wykonana jest ona z gumy lub innego tworzywa przystosowanego do bezpiecznego podgryzania przez psiaka. Zabawka ta, poza zapobiegnięciem gryzieniu butów lub kapci w naszym domu w łagodny sposób masuje dziąsła naszego małego pupila.

Kolejną zabawką, jaka jest wykorzystywana podczas zabawy z naszym psem, jest zabawka behawiorystyczna. Jest to rodzaj uniwersalnej zabawki wykorzystywanej najczęściej w trakcie szkolenia psa, jej głównym zadaniem jest utrwalenie właściwego zachowania psa i odpowiednich nawyków. Zabawkami behawiorystycznymi mogą być między innymi dyski do rzucania dla psa, piłki, sznury i wiele innych podobnego rodzaju zabawek.

• 
  Zabawki dla psa
• 
  Zabawki dla psa
• 
  Zabawki dla psa

Dla samodzielnej zabawy psa stosuje się zabawki o charakterze rekreacyjnym, są to zazwyczaj różnego rodzaju maskotki, sztuczne kości, gumowe krążki, twarde kauczukowe piłki i inne zabawki, które czasami wydają z siebie intrygujące naszego psa dźwięki.

Do zabaw z psem wykorzystywane są także zabawki dla psa typowo edukacyjne. Ich podstawowym celem jest rozwijanie psiej inteligencji poprzez zabawę. Wiele zabawek tego rodzaju jest wyposażonych w specyficznego rodzaju elementy wymuszające na naszym czworonogu myślenie.  W przypadku niektórych z nich istnieje możliwość wypełnienia zabawki ulubionym smakołykiem psa, co spowoduje chęć wydobycia go i poszukania odpowiedniego ku temu sposobu.

Warto pamiętać, że dla każdej grupy psów należy dobierać odpowiednią dla nich zabawkę, jak i o tym, że najlepiej jest zaopatrywać się w zabawki dla psa sprawdzonych i renomowanych firm. Dzięki takiemu zakupowi unikniemy wielu sytuacji, kiedy to zakupiona zabawka wystarczała na jeden dzienny spacer.

Pamiętajmy też o tym, że kupowana zabawka ma być przeznaczona dla naszego podopiecznego a nie na pokaz czy dla nas samych.

     Dieta dla psa z nadwagą

Otyłość jest ogromnym problemem nie tylko w świecie ludzi, ale także zwierząt. Chorobliwa nadwaga jest bowiem przyczyną wielu chorób m.in. cukrzycy, zwyrodnień w obrębie układu chrzęstno-kostnego czy nadciśnienia. Weterynarze biją na alarm – obecnie aż 25 proc. zwierząt domowych ma nadwagę! Odsetek otyłych zwierząt stale się zwiększa.  

Główną przyczyną problemu otyłości u psów jest rzecz jasna przekarmienie. Opiekunowie zbyt pobłażliwie traktują kwestie żywieniowe i zapominają jak ważne jest zapewnienie zwierzęciu zbilansowanej i dopasowanej kalorycznie diety. Duże ilości karmy w połączeniu z ograniczoną ilością ruchu powodują bardzo przykre konsekwencje – niewykorzystana energia dostarczona z pożywieniem zostaje zmagazynowana przez organizm psa w postaci komórek tłuszczowych.
Przejedzone zwierzęta są ospałe, pozbawione chęci do życia i mało aktywne. Codzienne spacery nie sprawiają im radości, a zabawy są raczej przykrym obowiązkiem. W dłuższej perspektywie zwierzęta, które są przekarmiane, mogą poważnie zachorować, a nawet umrzeć. Pamiętajmy: żyjemy nie po to, aby jeść – jemy po to, aby żyć! Utożsamianie jedzenia z przyjemnością i nagrodą jest dużym błędem zarówno w przypadku ludzi, jak i zwierząt.

Jak rozpoznać nadwagę u psa?

Pies z nadwagą ma żebra słabo wyczuwalne pod skórą, pokryte wyraźną warstwą tłuszczu, nieznaczne podkasanie brzucha i niewidoczna talię. dieta dla psa z nadwagą, dieta dla psa z nadwagą

Jak zapobiegać tyciu psa?

Aby utrzymać prawidłową wagę ciała psa, należy stosować dietę kaloryczną dostosowaną do potencjału energetycznego naszego psa. Inne zapotrzebowanie na energię ma bowiem rozbrykany szczeniak rasy dużej, który przez całe dnie hasa z jednego miejsca do drugiego, inne – starszy York, a jeszcze inne – suka w ciąży. Jeżeli nie jesteśmy pewni, czy waga naszego pupila jest prawidłowa, udajmy się do gabinetu. Pomiary domowymi sposobami i na domowej wadze są obciążone ryzykiem błędu – przynajmniej jeżeli ważymy psa, stawiając go samego wadze. Zdecydowanie lepszym sposobem jest zważenie siebie z pupilem na rękach, a następnie bez pupila. Różnicę można odczytać jako przybliżoną wagę naszego pieska.
Ważąc psa u weterynarza, możemy od razu skonsultować się w sprawie odpowiedniej dla niego diety. Jeżeli lekarz stwierdzi, że pies ma nadwagę, pomoże zmodyfikować dotychczasową dietę, lub poleci specjalistyczne karmy, które zastąpią dietę naturalną. W przypadku psów o dużej nadwadze wskazane jest wykonanie dodatkowych badań, które pozwolą wyeliminować, np. cukrzycę.

Dieta dla psa z nadwagą

Dietetyczne posiłki, oprócz odpowiedniej ilości kalorii, powinny zawierać także komplet mikro- i makroelementów niezbędnych do prawidłowego funkcjonowania organizmu. Komponując posiłki dla psa, zwracajmy szczególną uwagę na zachowanie właściwych proporcji między białkami, węglowodanami i tłuszczami. Ilość składników również wpływa na wagę i kondycję zwierzęcia.
Istnieje kilka metod prawidłowego żywienia psów otyłych  m.in. sucha karma, jedzenie gotowane czy dieta BARF. Oczywiście, aby dieta była skuteczna, musimy zapomnieć o podawaniu psu łakoci między posiłkami, a tym bardziej rzucaniu smacznych kąsków ze stołu.

Ruch a nadwaga u psa

Sama dieta nie rozwiąże niestety sprawy. Właściciel powinien zmodyfikować nie tylko dietę, ale także rytm dnia psa, i nieco wydłużyć spacery. W czasie przechadzek warto zaktywizować pupila, porzucać mu piłeczkę albo frisbee. Zwiększenie dziennej dawki ruchu będzie korzystne zarówno dla psa, jak i dla nas samych!

Duża nadwaga u psa Labradora

Inne przyczyny otyłości

W niektórych przypadkach szybkie przybieranie na wadze u psa nie jest związane ani ze sposobem żywienia, ani z małą ilością ruchu. Zdarza się, że źródłem problemu jest poważniejsza dolegliwość albo rys charakterologiczny czworonoga. Skłonności do tycia mogą być tłumaczone, np. zmianami hormonalnymi, predyspozycjami rasowymi, zaburzeniami behawioralnymi czy wolniejszą przemianą materii związaną z wiekiem psa.

Niezbędnym elementem profilaktyki i leczenia nadwagi u psów są zatem regularne kontrole weterynaryjne. Tak naprawdę tylko lekarz jest w stanie stwierdzić, które czynniki wpływają na skłonność psa do tycia. otyły pies, otyły pies

Dieta odchudzająca

Dieta odchudzająca dla psa, mimo że stanowi tylko jeden z kilku elementów programu odchudzania, ma podstawowe znaczenie dla jego powodzenia. W przypadku młodszych psów na ogół stosuje się dietę bogatą w białka, witaminy oraz sole mineralne, w której ogranicza się ilość węglowodanów. Jako że samodzielne komponowanie jadłospisu nie jest łatwe, zaleca się skonsultowanie diety z weterynarzem, a nawet ze zwierzęcym dietetykiem.

Acana Light & Fit  sucha karma Premium dla psów z nadwagą

Innym rozwiązaniem jest przejścia na karmy suche „light”, które realizują zapotrzebowanie na niezbędne składniki odżywcze, oferują jednocześnie obniżoną wartość kaloryczną. Są to produkty wyspecjalizowane, przeznaczone dla psów mających problemy z nadwagą i otyłością. Zanim podejmiemy decyzję o przejście na ten model żywienia, powinniśmy skonsultować się z lekarzem weterynarii.

Pamiętajmy, że proces odchudzania psa nie może przebiegać zbyt gwałtownie. W żadnym wypadku nie możemy głodzić zwierząt, albo drastycznie zmniejszać racji żywieniowych! Aby doczekać się efektów, musimy być konsekwentni i przede wszystkim wytrwali. To my, jako opiekunowie, odpowiadamy za zdrowie i życie zwierząt. Nie bądźmy zatem lekkomyślni i nie działajmy na własną rękę.

        Zanim kupisz Labradora

Labrador retriever to duży, silny i żywiołowy pies, który wymaga odpowiedniego prowadzenia i socjalizacji. Źle wyszkolony i uspołeczniony może przysporzyć opiekunowi masę problemów! W niniejszym artykule przedstawimy Państwu ogólne informacje na temat rasy oraz postaramy się zarysować profil idealnego właściciela dla psa Labradora. Życzymy miłej lektury!

Labradory osiągają średnio od 54 do 57 cm wysokości w kłębie i 30-40 kg wagi. Jeżeli w porę nie zapanujemy nad ich hiperaktywnością i niepohamowanym pragnieniem powitania każdego napotkanego człowieka, już zawsze będziemy przeciągać smycz w czasie spacerów i modlić się, aby psiak nie wyrwał nam ręki z barku. Duże czworonogi mogą zwalić z nóg postawnego człowieka – wystarczy zwalisty skok w czasie powitania.
A co z obcymi? Cóż, nieznajomi mogą mieć do nas spore pretensje, jeżeli pies rzuci się na ich spodnie z ubłoconymi łapami – nawet pocieszny wyraz pyska nie zrekompensuje straty.

Jak wychować Labradora?

Psy potrzebują bardzo dużo ruchu i odpowiedniej stymulacji umysłowej. Nie zadowolą się kilkunastominutowym spacerem wokół bloku, w czasie którego nie będą miały możliwości porządnego wybiegania się i obcowania z innymi czworonogami. Dorosłemu labradorowi należy zapewnić codziennie co najmniej jeden godzinny spacer, w czasie którego będzie mógł popracować i pobiegać za piłką. Jeżeli nie damy psu szansy na rozładowanie energii, musimy liczyć się z przykrymi konsekwencjami, np. dziurą w kanapie albo potłuczonym wazonem. Wybiegany i zmęczony Labrador może pozostać sam w domu nawet na osiem godzin.
Labradory uwielbiają wodę – niestety dotyczy to zarówno wody w jeziorze, jak i przydomowej błotnistej kałuży. Pies z chęcią wytapla się w bajorku, a potem  przybiegnie do nas i zacznie się integrować z poszczególnymi elementami garderoby. Po każdym „wodnym” spacerze wskazane jest wykąpanie  i dokładne wysuszenie Labradora, tak aby nie wdała się żadna infekcja.

Labrador kocha wszystkich ludzi, dlatego zupełnie nie nadaje się do pełnienia funkcji stróża domu. Podbiegnie do każdego, kto zechce się z nim pobawić (bądź jeżeli dojdzie do wniosku, że ktoś chce mu dać coś do jedzenia).

Uwielbia dzieci i może bawić się z nimi całymi godzinami. Niestety, duże gabaryty czynią zeń dość niebezpiecznego towarzysza zabaw dla nieco młodszych latorośli – oczywiście psy nigdy nie zranią dziecka umyślnie, ale niechcący mogą wyrządzić mu poważną krzywdę. 

Dieta

Labradory to straszne łakomczuchy, które zjedzą wszystko, co trafi do ich miski. Często zdarza się, że mimo obfitego obiadu podejdą do stołu i zaczną żebrać o kolejne porcje. W żadnym wypadku nie możemy jednak dzielić się ze czworonogiem swoim posiłkiem! Pies szybko przyzwyczai się, że zawsze dostanie smakołyk, jeżeli podejdzie do stołu i zrobi słodkie oczy. Kolejnym powodem, dla którego nie powinniśmy dokarmiać Labradora jest skłonność do nadwagi. Pomijając domowe jedzenie – każde świństwo znalezione na spacerze, np. zdechły gryzoń czy odchody, są dla nich przysmakiem. Przekarmianie nigdy nie wyszło nikomu na zdrowie.

Pielęgnacja Labradora

Labradory linieją intensywnie dwa razy do roku. Wówczas właściciel musi mierzyć się z problemem ogromnej ilości sierści zrzucanej w każdym miejscu w domu. Aby nieco złagodzić skutki linienia, należy kąpać psa w ciepłej wodzie – to znacznie przyspiesza wypadanie martwego włosa.

Gdzie kupić Labradora?

W profesjonalnych hodowlach cena rodowodowego szczenięcia waha się w granicach 2000-2500 zł.

Szkolić samemu czy z pomocą fachowca?

Posiadacze szczeniąt, którzy nie mają doświadczenia w prowadzeniu psów, powinni zastanowić się nad zapisem do tzw. psiego przedszkola, gdzie pod okiem profesjonalnych trenerów i behawiorystów, już kilkutygodniowy szczeniak nauczy się podstawowych komend. Nawet kilka lekcji może przynieść istotne korzyści wychowawcze! Na kursie nauczymy się przede wszystkim, że nauka może odbywać się poprzez zabawę i nagradzanie pożądanych zachowań. Atrakcyjny model zajęć i stosowanie wielu schematów ćwiczeń pozwoli nam osiągnąć upragnione rezultaty. Warto pamiętać, że każdy pies jest inny, niemniej żaden nie będzie zainteresowany kilkunastokrotnym powtarzaniem danej komendy zgodnie z jednym wyrobionym wzorcem! Szkolenia dla „przedszkolaków” to najlepszy możliwy sposób na wyrobienie sobie własnego rytmu ćwiczeń.

Zanim kupisz Bedlington Terriera

Bedlington Terrier to niezwykle energiczny i żywiołowy pies, który jest z natury dość porywczy i trudny do okiełznania. To prawdziwa mieszkanka łagodności i właściwej terierom popędliwości.

„Owieczki” od wielu lat są ulubieńcami i maskotkami szlachetnie urodzonych Brytyjczyków. Warto jednak pamiętać, że psy były pierwotnie wykorzystywane do celów myśliwskich, dlatego mają silnie rozwinięty instynkt tropiciela i ogromne zapotrzebowanie na ruch. Bedlington terier jest urodzonym sportowcem! W spadku po whippetach odziedziczył upodobanie do biegów i psich sportów; z łatwością pokona przeszkody, które będą nawet dwukrotnie wyższe od niego.
Po solidnej dawce ruchu i wysiłku na świeżym powietrzu piesek poczuje zmęczenie i będzie spokojniejszy w domu. Pamiętajmy, że niewybiegany terier to nieszczęśliwy i bardzo destrukcyjny terier! Jeżeli nie masz czas i ochoty na codzienne długie przechadzki, to raczej zrezygnuj z pomysłu zakupu tego psa!
W domu Bedlingtony są spokojne i leniwe; wylegują się na kanapie i towarzyszą opiekunowi w czasie wykonywania domowych prac. Psy mają ogromną potrzebę przebywania w towarzystwie właściciela, odtrącone staną się smutne i nieszczęśliwe. Rasa nie jest dedykowana osobom, które nie godzą się na ciągłe towarzystwo pupila. Wobec gości psy zachowują się bardzo poprawnie, z radością ich witają i od razu zawiązują nić porozumienia. Sprawa ma się nieco inaczej, jeżeli chodzi o inne zwierzęta. BT są na ogół niegroźne i łagodne, niemniej nie zawahają się stanąć do walki, kiedy zostaną do tego sprowokowane.

Bedlington terrier a dziecko

BT są psami towarzyskimi i uwielbiającymi zabawę. Chętnie zaprzyjaźnią się ze wszystkimi ludźmi, jednak szczególnymi względami darzą dzieci. Bardzo dobrze odnajdują się w rodzinach zarówno z małymi, jak i nieco starszymi dziećmi. Nie zapominajmy jednak, że psy mają ogromny popęd łupu, dlatego nie powinniśmy wypuszczać ich na spacer z dziećmi – w każdej chwili mogą się wyrwać i rzucić w pogoń za zwierzyną.

Zanim kupisz Bedlington Terriera - Idealny właściciel

Bedlingtony są psami jednego właściciela. Oczywiście kochają wszystkich ludzi, ale słuchają się bezwarunkowo tylko jednej osoby. Ten kto zdobędzie serce owieczki, może być pewien, że piesek zawsze stanie w jego obronie.
Idealny opiekun musi pamiętać, że szkolenie Bedlingtona należy zacząć już w wieku szczenięcym. Najlepszą ku temu porą będzie przełom trzeciego i czwartego miesiąca życia. Jeżeli chcemy, aby szkolenie przyniosło oczekiwane rezultaty, musimy być konsekwentni i odpowiedzialni - w innym wypadku pies wyczuje naszą słabość i będzie próbować wejść na najwyższy szczebel rodzinnej hierarchii.

Instynkt myśliwski

Niezależnie od tego gdzie mieszkamy, powinniśmy bezwzględnie unikać rozwijania w psie wrodzonego instynktu myśliwskiego. Jeżeli nie chcemy stracić psa w przykryć okolicznościach, np. pod kołami samochodu, pamiętajmy, że czworonóg powinien pozostawać na smyczy w czasie spacerów. Co jakiś czas warto organizować wycieczki za miasto i umożliwić pupilkowi solidne wybieganie się.

Pielęgnacja

Bedlington teriery wymagają regularnego i zgodnego z kanonami sztuki groomerskiej strzyżenia – w innym wypadku stracą swój charakterystyczny wygląd, który jest największym atutem rasy. Czesanie i strzyżenie w żadnym wypadku nie powinny być uznane za niepotrzebną fanaberię! Jeżeli uważają Państwo inaczej, warto zastanowić się nad zakupem czworonoga innej rasy.
Zdecydowanie największym problemem jest odnalezienie wykwalifikowanego groomera, który nie oszpeci naszej maskotki i nie nada jej wyglądu pudla. Większość psich fryzjerów nie posiadła umiejętności strzyżenia „na bedlingtona”, a ci, którzy się w tym specjalizują, karzą sobie słono płacić.

Zanim kupisz Bedlington Terriera, zastanów się, czy jesteś w stanie zapewnić mu dobre życie!
Rasa jest dość wymagająca, zarówno jeżeli chodzi o pielęgnację, jak i wychowanie. Owieczki nie są dobrym nabytkiem dla osób samotnych, które większą część dnia spędzają poza domem, oraz zupełnie niedoświadczonych opiekunów. Szkolenie nie sprawia teoretycznie dużych problemów, niemniej powinno być konsekwentnie prowadzone.
Bedlington terriery mają dużą potrzebę ruchu, dlatego co najmniej jeden spacer w ciągu dnia powinien być dłuższy i trwać ok. godziny. W tym czasie warto zaktywizować psa, porzucać mi piłeczkę i włączyć się do zabawy.

    Zanim kupisz Bloodhounda

Bloodhound to rasa słynąca z najlepszego na świecie węchu. Przez wiele stuleci psy były hodowane do tropienia; selekcja rasy dążyła do wyhodowania psa szczególnie zdeterminowanego i zdolnego do pokonywania największych przeszkód. Taka postawa ułatwiła wdrożenie czworonoga do pracy po ludzkim i zwierzęcym śladzie, niemniej bardzo utrudniła naukę posłuszeństwa. Bloodhoundy są psami bardzo samodzielnymi, a jednocześnie wrażliwymi – źle reagują na intensywne bodźce zewnętrzne zwłaszcza w młodym wieku. Jeżeli właściciele wywierają na nich dużą presję, mogą wpaść w panikę i rozwinąć w sobie zachowania agresywne. Socjalizacja szczeniaka powinna rozpocząć się już we wczesnych miesiącach życia, aby przełamać wrodzoną nieśmiałość psów. Suki są zazwyczaj bardziej rezolutne i samodzielne niż psy.
Podstawą uspołecznienia Bloodhounda jest zabieranie go na spacery w miejsca ludne i gwarne. W czasie wyprowadzania na spacery w ruchliwe okolice opiekun powinien pozostawać jednak w bliskim kontakcie z psem, mówić do niego i zachęcać do chodzenia przy nodze. Uwaga! Jeżeli ktokolwiek zechce pogłaskać naszego szczeniaka i się do niego zbliżyć, nie reagujmy agresywnie!
Do ukończenia pierwszego roku życia nie powinniśmy forsować bloodhounda – zbyt intensywne ćwiczenia fizyczne mogą spowodować bowiem schorzenia narządów ruchu. W przypadku szczeniąt wskazane są wolne spacery przy smyczy. Dopiero kiedy pies osiągnie dojrzałość fizyczną, możemy zacząć prawdziwe treningi wytrzymałościowe i zabierać naszego pupila na wspólny jogging czy jazdę na rowerze. Pamiętajmy jednak, że nawet wtedy nie powinniśmy spuszczać go ze smyczy; instynkt podążania za śladem jest bowiem bardzo silny i praktycznie niemożliwy do opanowania. Starsze psy są na tyle zdeterminowane i wytrzymałe, że bez problemu pokonają dystans kilkukilometrowy bez większych oznak zmęczenia.

Jaki bloodhound jest na co dzień?

Bloodhound nie jest psem dla każdego. W okresie szczenięctwa wymaga szczególnej troski, odpowiedniej diety i stymulacji psychoruchowej, oraz delikatnego traktowania. Opiekun musi poświęcać pupilowi dużo czasu i uwagi, dbać o prawidłowy rozwój i przyzwyczajać do kontaktów ze światem zewnętrznym.

Bloodhoundy nie są psami obronnymi; dobrze wychowane psiaki będą serdecznie witały każdego napotkanego przechodnia i ucieszą się na widok gości. W stosunku do mniejszych zwierząt domowych zachowują się bardzo poprawnie, na pewno nie skrzywdzą żadnego chomika, myszki czy kota. Pomimo że obecnie psy są coraz rzadziej wykorzystywane do polowania, nie zatraciły swoich pierwotnych umiejętności łowieckich; bardzo chętnie pracują, nawet przy dużym obciążeniu. Może się jednak zdarzyć, że znużone pracą przestaną słuchać się swojego opiekuna. W takim przypadku należy dać im trochę czasu na regenerację i przystąpić do dalszej części szkolenia po kilku godzinach albo następnego dnia. Nigdy nie zmuszajmy psa do pracy – daje do efekt odwrotny od zamierzonego i skutecznie zniechęca do dalszych działań.

Szczeniak Bloodhounda Bo Duke, fot. Doreen O'Donovan

Zanim kupisz Bloodhounda – Miasto czy wieś?

Bloodhound doskonale czuje się nawet w niewielkim blokowym mieszkaniu, o ile zapewnimy mu stałą dzienną dawkę ruchu bez względu na niepogodę. Niestety, źle znosi samotność, zatem nie jest dobrym wyborem dla singla, który większość czasu spędza poza domem. Osamotniony psiak może ostro manifestować swoje niezadowolenie i tęsknotę za właścicielem – chociaż bloody nie są z natury niszczycielami, zdarza się, że podrą kanapę, lub pogryzą kapcie. Najbardziej uciążliwe jest jednak głośne wycie, które może roznosić się po wielu piętrach i skutecznie dawać się sąsiadom we znaki. Psy Bloodhoundy najlepiej czują się trzymane w parach, więc jeżeli mamy taką możliwość warto pomyśleć o zakupie dwóch czworonogów.

W domu bloodhound jest bardzo wylewny i serdeczny; zawsze przywita właściciela radosnym szczekaniem i będzie towarzyszył mu na każdym kroku. Bardzo chętnie się przytula i pieści, a jeżeli tylko mu pozwolimy, zajmie miejsce w łóżku.  Pamiętajmy, że pies Bloodhound nie jest tak karny jak chociażby doberman i trudno wymagać od niego ścisłego przestrzegania reguł. Oczywiście, szkolenie posłuszeństwa jest nieodłącznym elementem procesu wychowawczego, niemniej powinno być prowadzone świadomie i z wykorzystaniem pozytywnych technik szkoleniowych.

Czy Bloodhound to pies dla małego dziecka?

Bloodhound nie jest wprawdzie agresywny, ale raczej nie sprawdzi się w rodzinach z bardzo małymi dziećmi. Źle reaguje na krzyk, jest poza tym niezwykle wrażliwy. Kiedy czegoś się przestraszy, ucieknie w popłochu. Obudzony przez rozbrykane dziecko z poobiedniej drzemki może próbować dać mu nauczkę. Starsze psiaki, świadome swojej siły, nie wykazują agresji w stosunku do dziecka, ale mogą okazywać swoją niechęć w inny sposób, np. szczekaniem albo warczeniem. Szczenięta często rzucają się na ludzi w formie zabawy – w przypadku zabaw z dzieckiem może się to jednak okazać dość niebezpieczne, bo nieświadomie mogą wyrządzić maluchowi krzywdę.

I na koniec mała uwaga:
Pamiętajmy, że Bloodhound nigdy nie będzie bezwarunkowo posłuszny opiekunowi. To pies, który chodzi własnymi ścieżkami i jeżeli tylko zechce, rzuci się w pogoń za ruchomym obiektem. Traktujmy go zatem jako przyjaciela i starajmy zrozumieć niektóre zachowania, które na pierwszy rzut oka nie są akceptowalne.