Zanim kupisz Doga niemieckiego

"Rzeczy, które denerwują teriera, mogą nic nie znaczyć dla doga niemieckiego" - Smiley BlantonŚwięta prawda! Typowy dog niemiecki to oaza spokoju. Pies, który przez większość życia wyleguje się na kanapie i towarzyszy właścicielowi we wszystkich domowych czynnościach. Idealny przykład na to, że duży nie znaczy groźny.

Zanim kupisz doga niemieckiego – Przestrzeń życiowa

Dog niemiecki to duży, majestatyczny pies, który może odnaleźć się w każdej przestrzeni, o ile będzie odpowiednio urządzona. Jeżeli mieszkamy w kawalerce, raczej zrezygnujmy z eksponowania cennych przedmiotów i ograniczmy liczbę drobiazgów i mebli do minimum – wystarczy jeden energiczny skręt ciała, aby psina strąciła ogonem wazon, ramkę ze zdjęciem czy sprzęt elektroniczny. Dogi niemieckie, mimo swoich imponujących rozmiarów, mogą mieszkać w bloku. Mają średnie zapotrzebowanie na ruch i jeżeli zapewnimy im odpowiednią stymulację, na pewno nie będą nieszczęśliwe, żyjąc na niewielkiej powierzchni.

Pamietajmy, dorosły dog niemiecki jest dużym psem

Zdrowie i Psychika

Dogi są psami bardzo delikatnymi, zarówno jeżeli chodzi o psychikę, jak i o względy zdrowotne. Łatwo je zranić, zniechęcić do działania i sprawić, że zamkną się w sobie. Źle reagują na agresywne metody szkoleniowe, podczas układania należy korzystać ze sprawdzonej, pozytywnej stymulacji i systemu nagród. Zważywszy na ponadprzeciętną wielkość wymagają specjalnej uwagi; przed i po karmieniu powinniśmy zapewnić im chwilę odpoczynku w celu zminimalizowania ryzyka skrętu żołądka. Jeżeli zaś chodzi o dietę, powinny spożywać wyłącznie wysokiej jakości karmę. Dużym problemem w rasie są biegunki. 

Temperament

Psy szybko przystosowują się do życia w rodzinie i są łagodne wobec wszystkich jej członków. Szczególnym uczuciem obdarzają dzieci. Pomimo że psy słyną ze swojej łagodności wobec opiekuna, są dość cięte na inne zwierzęta i wymagają konsekwentnego szkolenia. Przyszły właściciel powinien zdawać sobie sprawę, że szkolenie doga może być dość frustrujące, zwłaszcza że psy są z natury dość leniwe, powolne i dość wolno łapią komendy. Co istotne, nawet doskonale wyuczony pies nigdy nie będzie bezwzględnie posłuszny – każde polecenie najpierw przemyśli, a dopiero po czasie je wykona. Jeżeli kiedykolwiek miałeś psa i jesteś przyzwyczajony, że czworonóg po raz 54 reaguje na tę samą komendę, jeżeli tylko dostanie smakołyk, wiedz, że z dogiem taki numer nie przejdzie. Psy mają tę przykrą cechę, że wykonują polecenia jedynie wówczas, gdy widzą w nich sens. Wielokrotne powtarzanie tej samej sztuczki będzie dla nich po prostu nudne i za którymś razem po prostu odejdą. 

Dog niemiecki oblizujący bitą śmietanę z ciasta

Brak bezwzględnego posłuszeństwa nie oznacza jednak braku miłości. Psy bardzo kochają swoich opiekunów, niemniej nie jest to miłość ślepa; nigdy nie będą wpatrzone w swojego człowieka jak w obrazek. Nie zmienia to jednak faktu, że uwielbiają podążać krok w krok za opiekunem – towarzyszą mu w toalecie, w łazience, czy też w czasie posiadówki na kanapie.

Spacery

W czasie spacerów nigdy nie powinniśmy puszczać psa luzem. Przekonanie o bierności i braku zainteresowania psa innymi zwierzętami można włożyć między bajki. Pamiętajmy, że pies jest przede wszystkim psem, a zatem istotą popędliwą, która w każdej chwili może rzucić się w pogoń za innym zwierzęciem i wyrządzić mu krzywdę. Zdecydowanie rozsądniejszym rozwiązaniem będzie udawanie się na długie spacery z psem przy nodze. Dogi nie mają wielkiego zapotrzebowania na ruch – nie muszą bardzo dużo biegać, skakać za piłką czy socjalizować się z innymi zwierzętami, aby być szczęśliwe. To zwierzęta bardziej ludzkie niż psie – preferują towarzystwo ludzi i to musimy im bezwzględnie zapewnić.

Dogi niemieckie na łące

Wychowanie szczeniaka

Wychowanie szczenięcia doga niemieckiego to dość żmudny proces, który wymaga od nas cierpliwości i konsekwencji. Pamiętajmy, że duże psy dość późno osiągają dojrzałość emocjonalną i przez długi czas pozostają mentalnymi szczeniakami. Niestety, nie idzie to w parze z dojrzałością fizyczną. Małe dogi szybko przestają być małe; kilkumiesięczne szczenię osiąga już znaczne rozmiary i może wyrządzić spore szkody w domu. Psy, nieświadome swojego „rozrzutu” zrzucają kwiatki z parapetów, drapią kanapy i niszczą wszystkie bibeloty, które pozostaną w zasięgu ich łap. Jeżeli jednak właściciel przeżyje ten ciężki okres, będzie już tylko lepiej. Dorosłe psy są znacznie spokojniejsze i mniej pobudliwe. Oczywiście zdarza się, że niechcący strącą coś łapą, niemniej nie zrobią tego intencjonalnie.

Szczeniaki doga niemieckiego

Higiena

Dogi brudzą się i ślinią. Niektóre mniej, niektóre bardziej. Ślina jest jednak wszędzie – na ubraniach, na meblach, na dywanie, i bardzo trudno się ją zmywa. Najgorzej jest rzecz jasna po jedzeniu, kiedy resztki pokarmu skapują ze śliną na czystą posadzkę.
Sierść psa ma postać malutkich igiełek, które mogą wbijać się we wszystko: tapicerkę, ubrania, dywany. O wiele łatwiej sprząta się sierść długą, wystarczy odkurzacz albo gąbka. Krótka i cienka sierść po prostu wbija się w materiał. Jeżeli chcemy zachować względną sterylność pomieszczeń, po każdym spacerze wycierajmy łapy psa.

Koszty utrzymania i zakupu doga niemieckiego

Dogi to dość drogie w utrzymaniu psy. Nie licząc kosztów wizyt weterynaryjnych, legowiska, zabawek, pozostaje jeszcze kwestia jedzenia. Dwa dobrej jakości worki karmy kosztują średnio 400 zł – to wydatek miesięczny. Nie możemy zapominać o kosztach „eksploatacji”, czyli wymianie sprzętów, które pies zdoła zniszczyć. Bardzo drogie są również wizyty weterynaryjne i wszelkie operacje. Zakup szczeniaka doga niemieckiego waha się od 1500 do 4000 złotych.

Miłośc doga niemieckiego

Zanim kupisz doga niemieckiego, poważnie się zastanów. Pomimo że psy są urocze, kochane, a właściciela kochają miłością wprost proporcjonalną do swojej wielkości, przysparzają nam także dodatkowych obowiązków. To nie jest pies dla każdego, i nie chodzi jedynie o finanse i warunki mieszkaniowe – po prostu nie każdy opiekun będzie w stanie tolerować zachowanie, wygląd i upodobania doga niemieckiego.

           Zanim kupisz Chihuahua

Psy Chihuahua występują w odmianie krótko- idługowłosej. Chihuahua są bardzo inteligentnymi, żywiołowymi i energicznymi psami, które mimo swoich niewielkich rozmiarów mają duże zapotrzebowanie na ruch i mogą dać się właścicielom we znaki. Jeżeli nosisz się z zamiarem zakupu tego uroczego małego pieska rasy Chihuahua, koniecznie przeczytaj niniejszy artykuł!

Częstym błędem popełnianym przez właścicieli psów miniaturek jest odpuszczanie szkolenia i nadmierne skracanie czasu spacerów. Opiekunowie uznają, że skoro pies jest mały i słodki, można wybaczyć mu więcej niż choćby groźnemu „wilczurowi”. Cóż, z takim podejściem daleko nie zajdziemy! Nieważne czy mamy do czynienia z psem małym, czy dużym – odpowiedzialne prowadzenie jest priorytetem. Małe psy również bywają agresywne, a tłumaczenie, że ugryzienie miniaturki wcale nie boli, jest co najmniej idiotyczne. Nieszkolony i nieprawidłowo uspołeczniony Chihuahua może bardzo uprzykrzyć nam życie. Pewnie nie raz widzieliśmy na własne oczy, jak małe Chi rzucają się na dużo większe od siebie osobniki, podnoszą raban na przechodzących przechodniów, warczą i wyrywają się opiekunowi z objęć. Aby uniknąć konfliktowych sytuacji warto wdrożyć odpowiednie szkolenie z zakresu posłuszeństwa i już od wczesnych miesięcy życia Chi ustalić domową hierarchię. Pies musi wiedzieć, że znajduje się na najniższym szczeblu „domowej” drabiny i ma bezwzględnie słuchać się właściciela.

Zanim kupisz Chihuahua trzeba wybrać czy będzie długowłosa czy krótkowłosa, zdjęcie przedstawia Chi krótkowłosą

Szkolenie Chihuahua

Inteligencja, bystrość i  ogromna ciekawość świata  to cechy doskonale opisujące psy Chihuahuki. W żadnym wypadku nie powinniśmy zamykać psa w czterech ścianach, chronić przed światem i wyprowadzać jedynie na krótkie, kilkuminutowe spacery. Psy potrzebują kontaktu z ludźmi i innymi zwierzętami, gdyż w innym wypadku staną się agresywne lub skrajnie lękliwe. Bardzo ważnym elementem wychowania szczeniaka Chi jest nauka czystości. Chihuahua ma niewielki pęcherz, dlatego nawet z dorosłym osobnikiem należy wychodzić częściej niż z większymi psami w podobnym wieku. Jeżeli nie mamy możliwości wyprowadzania psa średnio co trzy godziny, musimy nauczyć go korzystania z kociej kuwety. Pamiętajmy jednak, że kuweta nie może zastąpić codziennych spacerów! Koniec końców przechadzki nie służą jedynie realizacji potrzeb fizjologicznych – to okazja do wybiegania się, spotkania innych psów i kontaktu ze światem.

Szczeniaka Cziłały wyprowadzamy w skórzanej obroży i na zwykłej bądź automatycznej smyczy. Szelki stosujemy wyłącznie u psów dorosłych, ponieważ u szczenięta mogą spowodować deformację barków i odstawanie łokci. Do zajęcia psa najlepsze będą maskotki lateksowe lub naturalne wędzone gryzaki czy bawełniane sznurki. Lepiej unikajmy zabawek, które mają wystające i łatwe do odgryzienia części. W czasie nieobecności możemy zamykać Chi w klatce lub metalowym kojcu – środek wyściełamy kocem albo wkładamy doń legowisko, miskę z wodą i suchą karmą, a także kuwetę. Na wyjazdy i wycieczki przyda się natomiast specjalna torba lub klatka z materiału. Kwestią kontrowersyjną jest noszenie psa na rękach. Oczywistym jest, że pies nie przejdzie samodzielnie kilkunastu kilometrów, ale nie wolno popadać w skrajności. Pamiętajmy, że Chihuahua – podobnie jak wszystkie psy – ma pewne zapotrzebowanie na ruch i potrzebuje aktywności fizycznej. Kruche kości i chorowitość nie są powodem, dla którego pies miałby siedzieć w jednym miejscu i wcale nie wychodzić na dwór.

Szczeniaki Chihuahua

Temperament/zachowanie Chihuahua

Chi jest pieskiem skocznym, energicznym i kochającym towarzystwo, a przy tym bardzo przyjaźnie nastawionym do świata. Lubi bawić się z ludźmi, chociaż nie sprawdzi się w rodzinach z bardzo małymi dziećmi. Sam nie zrobi dziecku krzywdy, niemniej istnieje ryzyko, że dziecko niechcący go zrani. Zanim zdecydujemy się kupić Chihuahua, zastanówmy się, czy mamy wystarczająco dużo cierpliwości, aby utrzymywać małego bojownika. Psy mają dość ognisty temperament i na pewno spróbują zawładnąć domowym stadem; co więcej dużo i często szczekają, co może spowodować pewne problemy z sąsiadami. Oczywiście nie warto generalizować – niektóre chi są bardzo spokojne i prawie wcale się nie awanturują.
Chihuahua to piesek przede wszystkim dla ludzi radosnych, cierpliwych i wyrozumiałych, którzy będą w stanie znieść jego wariactwa. Ma niewielkie rozmiary, ale ogromne serce, dlatego szybko przyzwyczaja się do swoich opiekunów. Źle reaguje na szkolenie agresywne, w którym dominuje krzyk i dyktatura właściciela. Jeżeli nie masz cierpliwości i chciałbyś, aby pies był słodką maskotką do przytulania, która zawsze będzie zachowywała się zgodnie z twoimi oczekiwaniami, raczej zapomnij o kupnie Chihuahua. Tylko wyrozumiałe osoby o pogodnym nastawieniu do świata będą w stanie docenić te małe salonowe pieski i stworzyć z nimi prawdziwą więź.

Pamiętajmy jednak, że miłość nie powinna być przesadzona i toksyczna  - jeżeli pozwolimy psom na zbyt dużo, zapomnimy, że nie są maskotkami tylko żywymi zwierzętami, to zrobimy im wielką krzywdę.

Chihuahua krótko- i długowłose

Oto kilka najczęściej zadawanych pytań w necie, może one Państwu pomogą w podjęciu decyzji, o zakupie Chihuahua

Jaki jest koszt zakupu szczeniaka Chihuahua? Cena szczeniąt rodowodowych Chihuahua to koszt od 1500 do 8000 tysięcy złotych. 

Czy Chihuahua linieją/gubią sierść? Chihuahua długowłosa linieje dwa razy do roku, podczas gdy odmiana o włosie krótkim linieje przez cały rok. Paradoksalnie długi włos jest łatwiejszy do zebrania; krótkie igiełki wbijają się w meble i dywany.

Czy Chihuahua uczula? Niestety, może uczulać

Czy chihuahua jest agresywna? Nieprawidłowo socjalizowany pies może stać się agresywny – dotyczy to każdej rasy. Jeżeli nie zaniedbamy szkolenia z zakresu posłuszeństwa i od szczenięctwa będziemy przyzwyczajać psa do obecności innych osób, pies nie powinien ujawniać skłonności do agresji.

Czy Chihuahua lubi dzieci? Tak, lubią dzieci i chętnie się z nimi bawią. Niemniej, lepiej czują się w rodzinach z nieco starszymi dziećmi, które wiedzą jak obchodzić się z psem.  

Ile lat żyje piesek Chihuahua? Chi żyje średnio 13 lat, ale są też osobniki które dożywają nawet 18-20 lat. Wszystko zależy od genów, diety, warunków bytowych itp.

              Airedale terrier

Temperament

Psy są bardzo samodzielne i inteligentne. Nie nadają się dla osoby, która nie ma doświadczenia w prowadzeniu i szkoleniu psów – szybko bowiem wyczują słabość opiekuna i zajmą dominującą pozycję w domowym stadzie. Jeżeli właściciel ma silną psychikę i jest konsekwentny, może liczyć na dozgonną miłość i przywiązanie teriera.
AT lubią dzieci, chociaż ze względu na swoje rozmiary nie powinny mieszkać w domach z bardzo małymi dziećmi – nieopatrznie mogą wyrządzić im krzywdę. Tolerują inne zwierzęta zwłaszcza jeżeli wychowywały się razem z  nimi. Wymagają wczesnej socjalizacji – nieprawidłowo uspołecznione psy mogą być agresywne i nietolerancyjne w stosunku do innych czworonogów.
Airedale mają olbrzymie zapotrzebowanie na ruch i będą najszczęśliwsze, mogąc żyć w domach z ogrodem. Nie stanowi to jednak reguły; jeżeli zapewnimy psu dużą dawkę aktywności w ciągu dnia, mieszkanie w bloku nie będzie żadnym problemem.
Warto podkreślić, że AT nie są psami dla osób, które prowadzą raczej siedzący tryb życia. Psiaki doskonale dogadają się ze sportowcami-amatorami, biegaczami i rowerzystami. Raz na jakiś czas warto zabrać je za miasto.

Zdrowie i Pielęgnacja

Teriery wymagają regularnego szczotkowania – najlepiej szczotką z prawdziwego włosia, która wyczesze zanieczyszczenia i wymasuje skórę. Pierwszy zabieg trymowania należy przeprowadzić po ukończeniu przez psa czwartego miesiąca życia. Zabieg należy powtarzać co 3 miesiące. Teriera szorstkowłosego nie można kąpać zbyt często, gdyż każda kąpiel zmiękcza włos.

Psy są generalnie zdrowe. Do najpowszechniejszych przypadłości zdrowotnych zaliczamy dysplazję stawów biodrowych.

• 
  Airedale terrier
• 
  Airedale terrier
• 
  Szczeniaki Airedale terriera

Wysokość:  Psy osiągają około 58 -61 cm wysokości w kłębie. Suki są nieco mniejsze i mierzą ok. 56 - 59 cm.

Waga: Waga dorosłych psów kształtuje się w przedziale 20-25 kg.

Umaszczenie: Górne partie szyi, grzbiet i wierzch ogona, czarne lub szaro-czarne. Pozostała powierzchnia ciała podpalana. Uszy często ciemniejsze, a czarne naloty występują wokół szyi i na skroniach. Dopuszcza się trochę białych włosów na piersi.

Zdrowie: Do najpowszechniejszych przypadłości zdrowotnych zaliczamy dysplazję stawów biodrowych.

Pielęgnacja: Psy wymagają regularnego trymowania – raz na trzy miesiące. Czesanie raz w tygodniu. Kąpiele jedynie okazjonalnie.

Rodzina: Opiekun musi być konsekwentny i odpowiedzialny. Psy mogą być uparte i nieposłuszne, jeżeli wyczują słabość właściciela. Uwielbiają ruch i wysiłek fizyczny. Sprawdzą się w rodzinach ze starszymi dziećmi. Tolerują inne zwierzęta, o ile zostały prawidłowo uspołecznione w młodości.

Kraj pochodzenia: Wielka Brytnia

Inne nazwy: Waterside terrier, Bingley terrier.

Cena szczeniąt z rodowodem 2000 - 2500 złotych. Źródło (Allegro, Alegratka, Olx).

Klasyfikacja FCI - grupa III, sekcja 1, nr wzorca 7

• Previous
• Next

      Aidi (Owczarek z Gór Atlas)

Historia

Aidi (Owczarek z Gór Atlas) to rasa psów wywodzących się z Maroka. Czworonogi przez dłuższy czas pozostawały niedoceniane; plemiona historyczne zamieszkujące terytorium Afryki Północnej zdegradowały je do poziomu obrońców obozów koczowniczych. Z czasem psy zaczęto wykorzystywać do obrony zwierząt hodowlanych. Początkowo służyły jako psy obronne, a ich głównym zadaniem była ochrona stada i ludzi przed atakami dzikich zwierząt m.in. żbików. Jako że bardzo dobrze radziły sobie z obroną gospodarstwa i w razie potrzeby zabijały drapieżniki, poczęto je wykorzystywać jako psy myśliwskie. Dzięki mocnym pazurom i żelaznemu uściskowi szczęki mogły efektywnie łapać i zabijać zwierzynę. Po dziś dzień są bardzo cenioną rasą psów myśliwskich.
Owczarki z Gór Atlas są niezwykle wytrzymałe i posiadają znakomity zmysł powonienia; potrafią funkcjonować nawet w najcięższych warunkach. Występują przede wszystkim w rejonach Atlasu, Maroka, Liberii i Algierii.

Wygląd

Aidi to mocny, krzepki pies, odznaczający się siłą i zwinnością. Jest dobrze umięśniony, ma suchą i mocną budowę ciała, oraz kosmatą sierść, która chroni go przed zimnem. Długość tułowia (od stawu barkowego do guza siedzeniowego) pozostaje w stosunku 10 do 9 do wysokości w kłębie. Głowa mocna i szeroka, w proporcji do wielkości tułowia, zasadniczo kształtu stożkowatego. Czaszka szeroka i płaska, z widoczną niewielką bruzda czołową. Guz potyliczny, mimo że obecny, jest prawie niewidoczny. Stop tylko nieznacznie zaznaczony. Nosczarny lub czekoladowy, stosownie do umaszczenia, dostatecznie szeroki i z otwartymi nozdrzami. Kufa stożkowata jak cała głowa i widocznie krótsza od mózgoczaszki. Stop długi i niezbyt mocny. Wargi cienkie, dobrze przylegające, czarne bądź czekoladowe stosownie do umaszczenia. Szczęki mocne, uzbrojone w duże, białe, mocne i równomiernie rozmieszczone zęby. Zęby ustawione w zgryzie cęgowym; zgryz nożycowy lub niewielki przodozgryz z kontaktem siekaczy tolerowane. Oczy średniej wielkości, ciemnego odcienia, w zależności od umaszczenia ich barwa waha się od bursztynowej po złoto brązową; lekko skośne, z dobrze pigmentowanymi powiekami.

Aidi (Owczarek z gór Atlas)

Uszy średniej długości, lekko zaokrąglone na końcach, załamane w połowie długości, skierowane do przodu przy pobudzeniu; w spoczynku często złożone do tyłu. Szyja mocna, dobrze umięśniona, wolna od podgardla. Linia górna tułowia musi być lekko wklęsła, ale nie zapadnięta. Grzbiet szeroki, dobrze umięśniony, odpowiednio długi, przechodzący w mocne, dobrze umięśnione i lekko wysklepione lędźwie. Zad harmonijnie opadający. Klatka piersiowa odpowiednio szeroka, długa i głęboka, sięgająca co najmniej łokcia. Żebra lekko zaokrąglone. Linia dolna podciągnięta za żebrami rzekomymi, ale nie podkasana. Ogon długi, sięgający przynajmniej stawu skokowego, osadzony jako przedłużenie linii zadu, kształtu szabli, bardzo bogato owłosiony – im więcej włosa tym lepiej. Łopatka skośnie ustawiona, kłąb wyraźnie zaznaczony. Ramię mocne, umięśnione, skośnie ustawione i przylegające do klatki piersiowej.

Podramię proste, solidnie zbudowane i dobrze umięśnione. Śródręcze krótkie i niemal pionowe. Łapa praktycznie okrągła, o mocnych opuszkach. Pazury mocne, ich barwa zależna od umaszczenia. Guzy biodrowe wyraźnie widoczne, uda dobrze umięśnione, ale nie przeładowane mięśniami, długie. Skóra luźna i mocna. Sierść gęsta i raczej szorstka, póldługa, długości około 6 cm, z wyjątkiem kufy i uszu, gdzie jest krótka i delikatna. Wokół szyi tworzy kryzę, szczególnie wyraźną u samców. Bardzo długa sierść na portkach i ogonie. Maść rozmaita: płowa (od wyblakłej piaskowej do ciemno czerwonej), pręgowana lub z czarnym nalotem lub czaprakiem różnej wielkości, czekoladowa (od beżowej po kolor przypieczonego chleba), czarna.  Wargi i nos mocno pigmentowane, czarne lub czekoladowe w zależności od umaszczenia. 

Wysokość w kłębie oscyluje w granicach 52 - 62 cm.

Zachowanie/temperamnet

Bardzo przywiązany i oddany właścicielowi i jego rodzinie, odznacza sie wrodzonym instynktem stróżowania i obrony. Zawsze czujny, instynktownie ocenia zagrożenia i bez lęku reaguje tak, jak potrzeba. To idealny pies do pilnowania dużych, ogrodzonych posesji.

Wysokość: psy mają w kłębie od 52 do 62 cm.

Waga: Waga psa waha się w granicach 25-35 kg.

Umaszczenie: Maść rozmaita: płowa (od wyblakłej piaskowej do ciemno czerwonej), pręgowana lub z czarnym nalotem lub czaprakiem różnej wielkości, czekoladowa (od beżowej po kolor przypieczonego chleba), czarna.

Pielęgnacja: Wymagane regularne czesanie – przynajmniej raz na tydzień.

Zdrowie: Rasa jest generalnie zdrowa.

Rodzina: Aidi raczej nie nadaje się do trzymania w mieście. Wymagają konsekwentnego szkolenia i prowadzenia.

Kraj pochodzenia: Maroko

    Affenpinscher (Pinczer małpi)

Historia

Psy bardzo podobne do pinczera małpiego istniały w Niemczech już w czasach nowożytnych, co znajduje potwierdzenie w zapisach kronikarskich i drzeworytach autorstwa Albrechta Durera (1471–1528). Nie ulega jednak wątpliwości, że psy różniły się nieco od współczesnych Pinczerów. Przodkowie współczesnych Pinczerów małpich zostali wyhodowani w XVII wieku w wyniku skrzyżowania małych pinczerów niemieckich z azjatyckimi psami typu mopsa. Nie da się ukryć, że rasa jest spokrewniona z innym psem, który również ma nieco małpi wygląd. Chodzi oczywiście o gryfonika belgijskiego.

Pinczer małpi z 1915 roku

Wygląd

Sylwetka psa Pinczera małpiego wpisuje się w kształt kwadratu; stosunek długości ciała do wysokości w kłębie jest taki sam. Czaszka okrągła, niezbyt duża. Stop wyraźnie zaznaczony. Nos okrągły, pełny i czarny. Kufa krótka i prosta, niewygięta do góry. Grzbiet nosa prosty. Wargi ściśle do siebie przylegają; są czarno pigmentowane. Uzębienie kompletne. Kły i siekacze nie muszą być widoczne, gdy usta są zamknięte. Oczy ciemne, raczej okrągłe i pełne. Powieki czarno pigmentowe, przylegające do gałek ocznych. Powieki otoczone twardą sierścią. Uszyosadzone wysoko, noszone równo i zwrócone do przodu. Przybierają kształt litery V. Wewnętrzne krawędzie uszu przylegają do głowy. Szyja prosta, mocna, raczej krótka. Tułów mocny, kwadratowy i kompaktowy. Kłąb wyraźnie zaznaczony. Grzbiet mocny, krótki i napięty. Lędźwie krótkie i mocne. Odległość od ostatniego żebra do biodra jest krótka, skutkiem czego tułów wydaje się kompaktowy. Zad krótki, lekko zaokrąglony, niezauważalnie „włączony” w nasadę ogona. Klatka piersiowa lekko spłaszczona po bokach, umiarkowanie szeroka, sięgająca poza poziom łokci. Brzuch umiarkowanie podciągnięty. Ogon naturalny. Kończyny przednie są mocne, proste, ustawione równolegle do siebie. Łopatki dobrze umięśnione. Ramię leży blisko ciała, jest silne i muskularne. Łokciepoprawnie przylegające. Przedramię silnie rozwinięte, proste. Łapy krótkie i okrągłe. Palce zwarte i wysklepione.Pazury krótkie, mocne i czarne. Kończyny tylne widziane z boku są lekko ukośne. Uda silnie umięśnione, szerokie. Podudzie długie i silne. Staw skokowy umiarkowanie kątowane. Włos powinien być szorstki i gęsty.Pinczer małpi ma bardzo charakterystyczny pysk. Sierść obficie porasta głowę, tworząc otoki wokół oczu. Pies ma także długie, krzaczaste brwi, co nadaje mu małpopodobny wygląd. Dopuszczalnym typem umaszczenia jest czarny. Dopuszczalna wysokość w kłębie wynosi od 25 do 30 cm. Waga psów waha się w granicach od 4 do 6 kilogramów.

Temperament

Pinczer małpi jest psem czułym i delikatnym dla właściciela. Szybko przywiązuje się do swojego opiekuna. Jest także lojalny wobec swojej rodziny i chroni jej członków w razie potrzeby. Niestety, dość dużą wadą psów jest ich zbytnia brawura. Czworonogi mogą rzucać się na psy kilkakrotnie większe od siebie (to cecha typowa dla miniaturek). Pinczery są także dość nerwowe i impulsywne.

Jak wszystkie inne rasy Affenpinscher potrzebują wczesnej socjalizacji – ekspozycji na nieznajomych, widoki, dźwięki i doświadczenia. Socjalizacja sprawia, że psy będą w przyszłości towarzyskie, przyjazne i dobrze nastawione do człowieka.
Czworonogi doskonale sprawdzają się jako zwierzęta typowo miejskie. Mają wprawdzie pewne zapotrzebowanie na ruch, niemniej w zupełności wystarczy im kilka ćwiczeń w ciągu dnia.

Zdrowie

Pinczery małpie żyją średnio 10-12 lat. Dorośli przedstawiciele rasy mogą cierpieć na typowe przypadłości zdrowotne takie jak: zwichnięcia rzepki kolanowej, owrzodzenie rogówki oka oraz zaburzenie czynności oddychania. U rasy występuje niekiedy ciemiączko niezrośnięte i przetrwały przewód tętniczy.

Ważne informacje

1) Podobnie jak wiele innych psów Pinczer małpi może sprawiać problemy wychowawcze i wykazywać pewne skłonności dominacyjne. Właściciele powinni zatem przeprowadzić regularne szkolenie posłuszeństwa.

2) Chociaż sierść Pinczera małpiego jest szorstka, trudno uznać rasę za hipoalergiczną.

3) Ze względu na pierwotne funkcje (Pinczery małpie wyławiały niegdyś szczury i pasożyty) psy nie powinny mieszkać w domach wraz z innymi zwierzętami, a przede wszystkim gryzoniami takimi jak: chomiki, fretki czy myszoskoczki. Pinczerki dobrze dogadują się natomiast z kotami.

4) Affenpinscher nie są generalnie polecane dla gospodarstw domowych z małymi dziećmi. Pinczer małpi jest lojalny wobec dorosłych członków rodziny i może być świetnym towarzyszem zabaw dla starszych dzieci.

5) Pinczer małpi to rzadka rasa, dlatego też szczenięta są stosunkowo drogie. Aby mieć pewność, że dostaliśmy pod opiekę zdrowego psa, nigdy nie decydujmy się na zakup szczenięcia od nieodpowiedzialnego, nieznanego hodowcy.

Wysokość: wysokość w kłębie dla dorosłego psa waha się między 25 a 30 cm. Waga mieści się w granicach 3-4 kg.

Umaszczenie: Pinczer małpi powinien być jednolicie czarny. Jego sierść jest sztywna i krótka.  Cechami charakterystycznymi dla rasy są: krzaczaste brwi i kosmaty włos na twarzy i szyi, co upodabnia go wyglądem do małpy.

Pielęgnacja: Pielęgnacja psa nie jest bardzo pracochłonna. Podobnie jak wszystkie psy szorstkowłose Pinczer małpi wymaga przede wszystkim regularnego trymowania.  

Zdrowie: Affenpinscher żyje około 12 lat. Przedstawiciele rasy mogą chorować na dysplazję stawy biodrowego lub zwichnięcie rzepki kolanowej. Należy także zwracać szczególną uwagą na oczy i uszy psa. Niekiedy pojawiają się także schorzenia układu oddechowego i wydalniczego, np. niewydolność oddechowa.

Rodzina: Affenpinscher może być kompanem dla dzieci w starszym wieku, natomiast ze względu na brak cierpliwości i hałaśliwość nie poleca się go dla maluchów. Jest to pies o silnej osobowości i zadziornym charakterze. Wykazuje ogromną lojalność w stosunku do swojej rodziny i nieufność do obcych. Wymaga konsekwentnego wychowania, bez rozpieszczania, które sprawia, że pies staje się kapryśny. Trzeba mu zapewniać ciekawe i różnorodne zabawy, bo szybko potrafi się znudzić. Jest bardzo oddany i będzie zaciekle bronił swojej rodziny.

Inne nazwy: Pinczer małpi

Kraj pochodzenia: Niemcy

Klasyfikacja FCI - grupa II, sekcja 1, wzorzec 186. Nie podlega próbom pracy.

    Rozwój psychiczny Rottweilera

Przebieg poszczególnych faz rozwoju psychicznego Rottweilera pozostawia ślady na psychice, dlatego zaniedbanie prawidłowości rozwoju w zakresie socjalizacji są w późniejszym okresie trudne do odrobienia. W niniejszym artykule postaramy się prześledzić poszczególne fazy rozwoju psychicznego i fizycznego i pokrótce opisać ich wpływ na kształtowanie charakteru dojrzewającego psa rasy rottweiler.

I okres – do 7. tygodnia życia

Okres od urodzenia do ok. 7. tygodnia życia to czas socjalizacji z psami, nauki prawidłowych reakcji na działania matki i różne zachowania rodzeństwa. Szczenięta uczą się od matki psich zachowań, dowiadują się, kim jest przywódca i co znaczy być podległym. W tym czasie nie wolno separować szczeniąt od matki ani wydawać ich nabywcom. Dla dobra rozwoju psychicznego i fizycznego rottweilerów kojec musi być odpowiednio zorganizowany w poszczególnych tygodniach życia miotu; odpowiednie oświetlenie, temperatura czy podłoże, stymulują rozwój miotu. W pierwszych tygodniach życia szczeniaki regulują potrzeby termiczne przez spanie w zbitej gromadzie wtulone w brzuch matki. W tym czasie temperatura pomieszczenia nie powinna być niższa niż 18 stopni Celsjusza. W rogu kojca można dodatkową zawiesić lampkę nagrzewającą. Ciepło stanowi gwarant dobrego rozwoju – pamiętajmy jednak, że zbyt wysoka temperatura prowadzi do padania szczeniąt.
Do 10. dnia życia szczeniaki kwilą i popiskują, później zaczynają warczeć , szczekać – do siódmego tygodnia życia maja już wyćwiczoną umiejętność szczekania.

9 dniowy szczeniak rottweilera, fot. wkh

Po 3. tygodniu opiekun miotu powinien trochę śmielej wkraczać w życie szczeniąt i nie ograniczać się jedynie do podawania pokarmu. Wszelkie bodźce powinny być jednak łagodne, aby nie stresować szczeniąt.
Aby rozwój fizyczny i psychiczny szczeniąt rottweilera przebiegał prawidłowo, właściciel powinien zwrócić szczególną uwagę na podłoże kojca m.in. szorstkość i przyczepność podłogi, ale także ciepło. Do wyłożenia kojca najlepiej sprawdzi się drewno lub szorstka tektura. Praktyka hodowlana dowodzi, że podłoże utrudniające poruszanie się (śliskie i nieprzyczepne) ma zły wpływ na kształtowanie się panewek biodrowych.
Około 3. tygodnia życia szczenięciu zaczynają wyrastać ostre jak igły zęby mleczne, które służą nie do gryzienia pokarmu albo poznawania otoczenia – szczenię, słysząc pisk ugryzionego brata, uczy się, jaka siła uścisku jest prawidłowa.

Po 5. tygodniu życia suki powoli odstępują od szczeniąt, dyscyplinują je i wychodzą z kojca. Ich zachowanie względem szczeniąt może wydawać się nieco brutalne, niemniej nie powinniśmy interweniować – zwierzęta dobrze wiedzą, co robią.  W tym czasie możemy zacząć pełną socjalizację ze szczeniętami, wchodzić do ich kojca, siadać i pozwalać „obłazić się” maluchom. To swoista lekcja zapoznawcza. Aby przyzwyczaić psy do naturalnych bodźców, powinniśmy wprowadzić do kojca zabawki – oczywiście nieostre – i małe piłeczki, które sprawią, że szczenię stanie się bardziej mobilne.
W ostatnich tygodniach pierwszego okresu rozwojowego należy pokazać szczeniętom, kto jest stroną dominując przez wykonywanie, np. przeglądów zębów czy przycinanie pazurów. Regulowanie pazurów jest wskazane, ponieważ szczeniaki w czasie energicznego ugniatania brzucha matki, mogą kaleczyć jej sutki. Ćwiczeniem „na dominację” jest także położenie szczeniaka na plecach i łagodne klepanie po brzuchu – taka pozycja znamionuje bowiem uległość.

II okres – powyżej 8. tygodnia życia

Ośmiotygodniowy szczeniak rottweilera powinien trafić do nowego domu, który stanie się jego stałym miejscem zamieszkania. Pierwsze kontakty szczeniaczka z rodziną powinny być możliwie jak najprzyjemniejsze, miłe i ciepłe. W okresie od ósmego do jedenastego tygodnia życia szczenię poznaje uczucie strachu, dlatego nie możemy serwować mu zbyt drastycznych doznań. Zbyt intensywny strach lub ból może wywołać trwałe skutki. 

Etapy rozwoju fizycznego rottweilera

III okres – od 12 tygodnia życia

W tym okresie dochodzi do wymiany zębów na stałe, a pies gryzie wszystko, co nawinie mu się pod łapy. Właściciel powinien kontrolować zachowania psa i nie pozwolić mu gryźć wszystkich sprzętów. Wszelkie niepożądane zachowania powinny być karcone. Wiele osób popełnia zasadniczy błąd i zamiast upomnieć szczeniaka, daruje mu winę, uważając, że „młody to głupi”. Pamiętajmy jednak, że jeżeli pies zobaczy, iż wszystko mu wolno, nie będzie się nas słuchał w przyszłości. Żelazna konsekwencja jest podstawą wychowania rottweilera.

IV okres – 5-8 miesiąc życia 

Pięciomiesięczne rottweilery bywają dość krnąbrne i nieposłuszne. Zdarza się, że uciekają swoim właścicielom na spacerze, wdają się w rozróby z rówieśnikami, czy pędzą za ruchomym obiektem. Opiekunowie są zazwyczaj bezradni i albo biegną za młodym psem, albo krzyczą na niego przez całe podwórko. Niestety, zarówno pierwsza, jak i druga metoda, jest zawodna. Jeżeli nasz szczeniak jest nieposłuszny, najlepiej wziąć go na długą, parometrową linkę.

Okres znaczących zmian hormonalnych – powyżej 6. miesiąca życia

Właściciele szczeniąt na pewno zauważyli, że ich psy zachowują się niekiedy nieracjonalnie – szczekają na meble, jeżą się etc. W przypadku rottweilera okres dojrzewania jest dłuższy niż u innych ras i może przeciągnąć się nawet do 36 miesiąca życia. Opiekunowie muszą zatem wykazać się dużą cierpliwością i nie pozwolić na przejęcie funkcji samca alfa przez psa. Wśród rottweilerów zdarzają się osobniki silne psychiczne, ale o biernych odruchach, które raczej nie nastręczają większych kłopotów. Zupełnie inaczej rzecz się ma z psami o odruchach aktywnych, które na pewno spróbują przejąć wysoką pozycję w rodzinie i będą gwałtownie sprzeciwiać się przewodnikami.

W pełni dojrzałe psychicznie i fizycznie rottweilery - suka i pies

Przebieg faz rozwoju psychicznego rottweilera, doświadczenia nabyte do czasu osiągnięcia pełnej dojrzałości, oraz zachowania opiekuna wobec psa, determinują to, jak rottweiler będzie się zachowywał w późniejszym okresie życia.